Het is bijna niet meer te geloven maar de zalf is er nog steeds niet. Ik vraag me echt af waar die vandaan moet komen om zo lang onderweg te zijn. Ik krijg hier toch een beetje een vreemd gevoel bij. Ondanks deze tegenvaller gaat Gretha toch door en probeert zo goed en zo kwaad de draad langzaam op te pakken. Vanmorgen is ze even in het inloopatelier geweest en heeft daar weer vanouds genoten. De mensen daar waren ook blij haar weer te zien, want ze was gemist. Daarna had ze nog fysiotherapie en alsof het nog
niet genoeg was moest ze ook nog in de huiskamer blijven zitten met eten. dat meisje had me toch een kramp en na het eten mocht ze dan eindelijk weer gaan liggen. Ze kreeg wel te horen dat ze trots op haar waren. Ik vind het wel een beetje te veel van het goede zo de eerste keer en door de pijn smaakte het eten haar ook helemaal niet.
We hebben nog wel trouw onze rondjes gelopen en daarna mocht ze genieten van haar verdiende rust. Ik hoop toch echt dat morgen de zalf er is en ze eindelijk weer kunnen smeren, anders ben ik bang dat het niet goed komt met haar dystrofie-been. Ze krijgt er steeds meer last van.
Hoe groter het probleem, hoe groter de overwinning.
Tot morgen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten