Zaterdag overdag was Gretha goed te spreken. Ze had weer praatjes ook al klaagde ze nog wel over zere benen. Zo anders was het 's avonds. Ze was weer heel erg angstig en zeer onrustig. Zelfs een beetje rebels van de wanhoop, denk ik. Het was echt niet prettig om op dat moment bij haar op bezoek te zijn. Ze wilde niet luisteren en was zeer impulsief en gevaarlijk bezig. Je wordt er echt doodmoe van en had het dan ook helemaal gehad toen ik weer thuis kwam. Het doet erg veel pijn als je ziet hoe ze er op dit moment bij ligt. Toen ze uit het ziekenhuis kwam had ik de hoop dat ze er fysiek beter voor stond dan in september, maar ik vind nu dat ze een flinke deuk heeft opgelopen. Zondagmorgen toch maar weer vol goede moed naar de Voord en maar hopen dat ze wat beter is. Het ging inderdaad weer iets beter dan zaterdagavond, maar nog was ze wel onrustig ondanks de rustmaker. Het hoogtepunt was dat ik 's middags Donja had meegenomen en na bijna 3 weken was de hereniging een feit. Ze was erg blij om Donja weer even te kunnen knuffelen. Vanavond was ze redelijk rustig. Zolang ze maar op bed blijft liggen, zijn er weinig klachten. Van alleen op bed blijven liggen wordt je echter niet beter, dus ook een klein poosje in de rolstoel gezeten. Die blijkt nog niet echt lekker te zitten. Ze heeft dan last van haar billen en kramp in de benen. Aan de rolstoel zal ook nog wel iets moeten moeten veranderen. Hij zal moeten worden aangepast en ingesteld aan hoe ze nu is. Vanavond heeft ze toch een paar kleine stapjes gezet met 1 kruk en ondersteuning. Dat ging wijfelend, maar zeker niet slecht. Toch wel weer een klein stapje vooruit. Hoop dat er nog meer van zulke stapjes zulen volgen. Volgende week gaat de therapie van start en ik ben erg benieuwd hoe dat gaat. Ik hoop ook echt dat er weer aandacht voor haar linker hand is, want die is er de afgelopen tijd niet op vooruit gegaan. We moeten toch maar proberen om de moed er in te houden al zal dat niet eenvoudig zijn. Ondanks het feit dat het al ruim 8 maand geleden is dat ze het infarct heeft gekregen heb ik nog steeds moeite om er mee om te gaan en zeker als ik zie dat ze nu weer een paar fikse stappen achteruit heeft gezet.
Net als je denkt: "Ik heb geleerd hoe te leven", dan verandert het leven.
Tot morgen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten