Het valt allemaal niet mee. Elke dag hoop je dat je vooruitgang ziet. Als je opstaat ben je er al mee bezig en denk je wat zal er vandaag weer gebeuren en hoe zal het zijn als ik vanmiddag in de Voord kom. Vanmorgen al vroeg telefoon. Dat is meestal niet goed en dat bleek. Ze had medicijnen gekregen die helemaal niet voor haar bestemd waren. Foutje? Dacht het wel. Het kon geen kwaad was wat ze te horen kreeg. Had ik zaterdag nog wat gezegd over het insmeren van haar dystrofiebeen met zalf. Het is blijkbaar lastig om dat dan ook 5x per dag te doen en er voor te zorgen dat iedereen weet dat dit moet gebeuren, ook al hangt er een briefje boven haar bed. Dat kost me zoveel negatieve energie en daar wordt ik dus niet goed van. Vanavond weer aangegeven dat het goed komt. Ik ben benieuwd. Er was ook nog wel iets positiefs te melden. Ze had vanmorgen bij de fysiotherapie weer een paar stapjes gelopen en weer gefietst. Die krampaanvallen blijven echter komen als ze even zit, dat is dus nog niet over. Haar nieuwe rolstoel is ook weer weg, want de maten klopten niet en ook was hij niet goed afgemonteerd. Dat mogen ze dus even opnieuw doen. Ze was verder redelijk rustig. Heeft niet zo heel veel van die paniek aanvallen gehad vandaag. Het is echter nog niet helemaal weg en hoop dat dit met medicatie redelijk goed onder controle te krijgen. Belangrijk is wel dat ze vertrouwen terug krijgt in de mensen om haar heen. Dus zeg wat je doet en doe ook wat je zegt. Dan gaat het hoop ik snel weer beter met haar. Vandaag wou ik eindigen met een kort gedicht wat betrekking heeft op ons beiden, maar wat we beide anders beleven.
Alleen met mijn gedachten
want ze zeggen dat ik verder moet
ze weten niet waarover ze het hebben
en hoeveel pijn dat doet
Tot morgen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten