Er is altijd iemand blij.

Wat is het toch fijn om een hond in huis te hebben. Toen ik gisteravond laat thuis kwam was hij zo blij en is hij strak tegen mijn benen aan gaan zitten met zijn koppie omhoog. Hij wilde aangehaald worden. Hij was ook wel lang alleen geweest. De laatste tijd krijgt hij toch al een stuk minder aandacht.

Je kunt ook aan hem merken dat hij Gretha mist. Het viel vanavond wel mee met de pijn mits je maar van haar af bleef of niet tegen het bed aanstootte. Als ze denkt dat je het bed al aanraakt schiet ze al in de stress. Ze hebben vandaag nog wel een poging gedaan om haar uit bed te krijgen, maar omdat het te veel pijn deed, werd ook die poging gestopt. Het is toch raar dat de pijnstillers niet aan willen slaan. De dosis is ook weer iets verhoogd naar 3,5 ml/h waar ze woensdag met 2 zijn begonnen. Ze is dus niet van bed af geweest. Dat is niet goed en dat geven ze ook elke keer aan. Ze moet bewegen, anders komen er meer en andere klachten. Ik vraag mij echt af of het morgen beter is als het infuus er af gaat. Om nog maar niet te spreken over zondag, maandag en dinsdag. Hoe moet ze in vredesnaam verplaatst worden. Ze is het inmiddels goed zat en wil graag weg, maar dan moet het wel kunnen. Die constante pijn sloopt haar langzaam. We zijn wel blij dat er een plekje in de Voord beschikbaar is, want vanavond hoorde ik dat verder alles in de buurt vol zit. als ze daar tenminste toe in staat is om heen te gaan. Het weekend staat weer voor de deur en ik probeer morgenavond maar een beetje te genieten bij André van Duijn. Ik hoop dat het mij een beetje afleiding geeft.

Niets blijft zoals het is

Fijn weekend.