Toch weer een mindere dag.

Na de opleving van gisteren, was het vandaag weer niet goed. Ze heeft bijna geen stem meer van het schreeuwen, zoveel pijn heeft ze al moeten lijden. Ook vandaag weer gaat het bij de kleinste beweging  helemaal fout. Regelmatig gilt ze het weer uit van de pijn.

Spierkrampen zijn er de oorzaak van dat de pijn nog meer verergert. Het is niet meer om aan te zien. In plaats van vooruit, zie je haar achteruit gaan. En doodleuk is vandaag haar ontslag aangekondigd voor komende maandag. Dan wordt ze verwacht in de Voord voor reactivering. Ik moet nog zien of dat door kan gaan. Ik snap wel dat je dit soort dingen vroegtijdig in gang moet zetten, maar er zal toch enig vooruitzicht op verbetering moeten zijn en dat zie ik op dit moment nog niet. Ik kan me vergissen, maar heb er weinig vertrouwen in. Ik hoop echter dat ik ongelijk heb. Als ze nu uit bed moet, gilt ze alles bij elkaar van de pijn. Zo'n paardenmiddel is het (tot op dit moment) voor haar dus nog niet. Elke medicijn die ze krijgt voor de pijn is al opgehoogd en toch blijft ze die pijn houden. Wat er logischerwijs bij komt is de angst voor die pijn. Als je maar aan geeft dat ze iets moet bewegen, zoals rechter op gaan zitten bij het eten, dan gaat het al helemaal fout. Dat is verschrikkelijk om te zien. Ik loop dan ook maar weg, want kan het niet meer aan zien. Ik moet wel de moed er in houden, want mag het nu niet gaan opgeven nu het dubbel zwaar wordt. Het is heel erg om te zien hoe veel pijn ze heeft en als er bezoek is, probeert ze zich groot te houden, zodat ook het bezoek er nog wat aan heeft.

Verlangen, angst en hopen, drijven ons nog steeds voorwaarts.

Tot morgen