Als je denkt dat je na 8 maanden ploeteren de boel weer redelijk op de rit hebt kom je bedrogen uit. Lig je weer in een ziekenhuisbed en nu met een gebroken heup. Ga je weer elke dag op bezoek en is het weer een heen en weer gereis, moet je steeds weer opvang regelen voor Donja en ga zo maar door. En vraag je je steeds weer af hoe nu verder, revalideren, maar waar? Misschien wel naar huis, al lijkt me dat niet erg waarschijnlijk. Ze heeft nu af en toe hevige pijnscheuten in haar dystrofie been. Dat baart me wel zorgen en dat hebben we ook aangegeven. Er worden gesprekken gepland en ook wordt de situatie en toestand omtrent de dystrofie in de gaten gehouden. Dat men er aandacht voor heeft is in ieder geval een geruststellende gedachte. Ze krijgt nu extra medicatie voor de pijn en morgen wordt er met verschillende disciplines al nagedacht over het vervolg traject. In principe zou het been belast mogen worden als ze dat zou kunnen. Vandaag was ze echter nog niet in staat om uit bed te komen, maar misschien is het morgen wel anders. Het looprekje staat in ieder geval al aan het voeteneind.
Je weet nooit wat je kunt, tot je het geprobeerd hebt.
Tot morgen
Veel sterkte en groeten aan Gretha.
BeantwoordenVerwijderenBertus en Jennie
Sterkte!
BeantwoordenVerwijderenJeetje, hoeveel kan een mens hebben. Wat een ellende.
BeantwoordenVerwijderenHoe veel sterkte voor jullie allebei, maar daar zullen jullie de doos met gemak wel vol van hebben.