Vandaag was het dan het moment van de terugkeer naar de Voord. Er zijn mooiere terugkeer momenten en plaatsen te bedenken. Het voelde ook absoluut niet als thuis komen, al was het wel een bekende omgeving. Dat verzacht dan wel enigszins de pijn. Want dat het pijn doet is wel zeker. Het intake gesprek met de arts was ook niet echt een goed gesprek, maar dat hadden we al een keer mee gemaakt. Ze ligt met een oudere vrouw op de kamer. Die gaat morgen naar het ziekenhuis voor een nieuwe heup en is dus de komende dagen niet aanwezig. Dan heeft Gretha gelukkig het rijk even alleen. Ze had wel een goede reis gehad. Dat was haar niet tegen gevallen. Vanmiddag klaagde ze echter weer over pijn aan het dystrofiebeen en vanavond voelde ze haar heup ook even toen ze iets ging verliggen. Verder is ze erg angstig en denkt dat het niet goed gaat komen met haar dystrofiebeen. Ik hoop echt dat ze er in de Voord goed bovenop zitten en anders doe ik dat wel. Ze moet zich wel snel beter gaan voelen, want anders komt het niet goed. Ze zit erg in de put op dit moment en dat is helemaal niet vreemd. Er is de afgelopen 2 weken heel veel met haar gebeurt en ik heb nog NOOIT iemand gezien of gesproken die zo lang zoveel pijn heeft gehad.
Hoe lang is deze tunnel?
Tot morgen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten