Daar moeten we niet meer naar vragen, want we krijgen toch geen antwoord en het eenvoudigste is dan te zeggen: "Kijk maar naar voren", maar doe dat maar eens als je meegemaakt hebt wat zij heeft moeten ondergaan. Vandaag was echt de start van het revalidatietraject. De eerste echte fysiotherapie. Kleine stapjes gemaakt en op de "nep"fiets gezeten. Zoals ze zei "het viel niet tegen". Na de inspanning was er uiteraard wel weer even de terugslag, maar revalideren of zoals het in dit tempo heet, reactiveren gaat met vallen en opstaan. De kramp kwam nog verschillende keren terug en dan heeft ze weer die angstige momenten. Waar ze nou zo bang voor is, krijg ik er nog steeds niet uit. Ja voor de pijn, maar dat zou ik ook zijn. Als ze de medicijnen heeft gehad treden die momenten veel minder vaak op. Je zou dan zeggen geef die pil, maar zo werkt het dan ook weer niet. Ze willen nu proberen te gaan werken met een (vast) dagschema om te voorkomen dat ze de hele dag op bed blijft liggen. Misschien kan ze dan ook weer naar het inloopatelier, al zal dat voor deze week nog wel te kort dag zijn. Afgezien van het herstel, gaan er toch weer een aantal zaken een plekje krijgen. De huishoudelijke hulp mag nog gewoon 6 weken blijven en ook komen ze morgen haar rolstoel instellen en aanpassen. Ik hoop dan dat ze er een beetje beter in kan zitten, zodat ze ook weer in de huiskamer kan gaan eten. Als we het positief willen afsluiten, kan ik zeggen dat ze vandaag iets beter was dan het afgelopen weekend. Daar moet ik me dan maar aan vasthouden. Ze heeft haar doel ook al weer uitgesproken. De bruiloft van Marco en Elles is haar doel. daar wil ze bij zijn.
Gloort er weer enig licht aan de donkere horizon?
Tot morgen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten