Tussen de oren.

Vandaag is er contact geweest tussen de arts van de Voord en de anesthesist van het ziekenhuis die de pijnbestrijding heeft gedaan. Het ging over de krampen in haar rechter been. Hij wist nog te vertellen dat ze heel veel pijn had gehad, maar dat

Delier

hij niet wist of dat kwam van de spuiten of dat het misschien wel tussen de oren vandaan kwam. Zenuwpijn was een combinatie van lichaam en geest en gezien dat wat ze had meegemaakt was het niet geheel ondenkbaar dat het toch psychisch zou kunnen zijn. Er is wel een medicijn voorgeschreven wat er voor moet zorgen dat er minder prikkeling vanuit de zenuwen naar de spieren gaat en waardoor de kans op kramp een stuk minder zal zijn. Ze zijn er wel van overtuigd dat ze er veel last van heeft. Dat is natuurlijk al wel een geruststellende gedachte. Er is geen twijfel, nu moeten ze er nog op een normale manier mee om kunnen en willen gaan. Toen ik vanmiddag even langs kwam zat ze nog in de rolstoel. Ze was toch even naar het atelier geweest. Ze moest even haar neus laten zien, want het was al weer zo lang geleden. Het koste wel de nodige moeite, maar ze heeft het toch wel gedaan. Zoals verwacht was de zalf nog niet gearriveerd. De post is ook al niet meer wat het is geweest. Zal me er maar niet meer over opwinden, want je veranderd het toch niet. Wel vond de arts dat de verpleging gewoon op tijd moest smeren als er zalf was en dat ging hij ze ook duidelijk vertellen..

Oordeel nooit over andermans pijn, het kan morgen de uwe zijn.

Tot morgen.