Vanavond begon heel emotioneel. Op bezoek waren Bertus en Astrid en van alles kwam voorbij. Ook de therapie kwam ter sprake. Met name over het praten, maar meer nog de wil om naar huis te gaan en het gemis van haar twee vrienden, zoals ze ons noemt. Dit waren de redenen voor tranen. Dat mag best wel een keer. Aart en Geertje schoven aan met een bloemetje. De kamer wordt stukje bij beetje haar "eigen" kamer. Dat is heel belangrijk. Je moet je er toch thuis voelen. Het was de 1e maandag in de Vogellanden. Een drukke dag met van allerlei dingen die niet - of nog niet goed gaan. En wat is niet goed. Nog maar 4 weken geleden was het veel slechter en we zien allemaal elke dag/week vooruitgang. Nee het is nog lang niet zo als van voor het infarct, maar deze vooruitgang moeten we ook koesteren. Vroeger was het maandag wasdag, werd je ook niet vrolijk van. De maandag is de dag na het weekend. Net 2 dagen vrij gehad, moest je weer aan het werk, of je niet vrij geweest was. Kocht je iets wat steeds kapot ging, dan was het al gauw "zeker op maandag in elkaar gezet". Geen wonder dus dat ze geen fijne dag heeft gehad. Dan maar vooruit kijken naar morgen. Druk programma weer. Diverse gesprekken, o.a. met de logopediste en we gaan weer samen eten.
Eindig deze keer maar met een stukje van Dennie Christian.
Tot morgen.
Wij zijn twee vrienden, jij en ik
Twee dikke vrienden, jij en ik
Wij blijven altijd bij elkaar
Al worden we meer dan honderd jaar
Wij blijven vrienden tot onze laatste snik
Geen opmerkingen:
Een reactie posten