Wat een verschil met gisteren. Therapie gehad waarbij er alledaagse dingen gedaan moest worden. Koffie zetten, tafel dekken en ook koffie serveren. Dat ging prima. Volgens de verhalen bleek ze erg creatief. Koffie zetten was ze wel een beetje verleerd, maar wat wil je ook als je zelf zo'n luxe koffiemachine hebt. Denk dat we straks ook op sjiek gaan eten. Tafel netjes gedekt etc. Toch aan het eind van de middag een confronterend gesprek gehad met de logopediste. Dat gaat dan over het praten. Gaat het nu goed of slecht. Gaat het beter of... Hoe noem je dit nou. Belangrijk is dat men weet hoe het was voor het infarct. Ja het gaat steeds iets beter, maar ook beseft ze dat er dingen anders gaan dan "vroeger". De toon, woordgebruik, de punten en komma's en zo zijn er nog wel een paar dingen te noemen. Iedereen die haar een beetje kent weet dat ze maar één antwoord had als je vroeg: "Hoe gaat het met je?". Dat zelfde antwoord krijg je nu nog steeds. Is dat je zelf voor de gek houden, niet willen weten hoe het met je gaat? Lastige vraag. Ze blijft optimistisch met de diepe dalen, die we zeker zullen meemaken.. Vanavond voor het eten samen de finish bekeken van de tour en ik realiseerde me thuis pas dat we vorig jaar op de Brouwersdam een touretappe hebben zitten kijken. Hoe kan het verkeren. Daarna een heerlijke maaltijd en een leuke avond gehad. Vandaag hebben haar zusters Geertje en Aaltje ons/mij geholpen bij de huishouding en heeft Aart de tuin een beurt gegeven. Morgen beginnen Chris en Marc met het ophogen van de stoep bij de achterdeur. Geweldig mooi al die hulp. Dank jullie wel.
Gooi er toch ook nog wel een lastige vraag in. Wij / ik / zij hebben al zo veel vragen en heel weinig antwoorden gekregen, maar deze heeft haar met name de laatste dagen erg bezig gehouden.
WAAROM IK??????
Tot morgen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten