Al 3 weken de Vogellanden

Inmiddels zit Gretha al weer 3 weken in de Vogellanden. wat gaat de tijd toch snel. Het zou vandaag eigenlijk het begin van onze vakantie moeten zijn. Wat een contrast als je er over nadenkt. Op het terras aan zee met een wijntje of zoals nu aan het ziekbed en je vrouw helpen bij het naar de wc gaan en met familie koffie drinken in het restaurant van het revalidatiecentrum en daarna je vrouw weer in een vreemd (maar inmiddels vertrouwd) bed leggen. Dan mag ik weer naar huis en zet de computer aan om mijn verhaal van de dag te schrijven. Niet voor niets, want inmiddels al meer dan 2300 keer bekeken, waaronder veel trouwe lezers. Voor mij een manier om iets van me af te kunnen schrijven. Ik probeer wel je schrijven wat ik voel, maar ook wat Gretha voelt of aangeeft te hebben meegemaakt. De spreuk waar ik mee probeer te eindigen zijn over het algemeen inkoppers. Zo vanzelfsprekend, maar soms oh zo lastig. Vandaag werd ze wakker gemaakt met de mededeling dat de zon schijnt. In deze periode niet zo vanzelfsprekend, maar ze was er desondanks niet echt blij mee. Het was een drukke dag met veel therapie. Goed gesprek met de psycholoog. Ik ben er nog niet achter waar het echt over ging. Het enige  wat ik te horen kreeg was "Ik mis me jongens". Daarna is er een kleine aanpassing gedaan aan de rolstoel en daarna naar de "favoriete" therapie. Fysiotherapie. Even door de zure appel heen bijten en proberen met de eifel een paar stappen te lopen. 's Middags sporten met de mannen van de afdeling en activiteitentherapie. Dat zijn wel de leuke bezigheden. Het knutselen met de kralen ging haar goed af. Allemaal wel heel vermoeiend, dus maar snel naar de kamer waar ik haar al zat op te wachten. Terugblik over 3 weken laat zien dat er wel verbetering is opgetreden in een aantal zaken, maar dingen die je graag beter zou willen zien worden, gaan heeeeeeeeeeel erg langzaam.

Een mens lijdt nog het meest door het lijden dat hij vreest

Zie jullie morgen weer.