Toen ik vanavond na het eten richting Zwolle reed realiseerde ik mij eigenlijk voor het eerst dat ik op visite ging bij mijn eigen vrouw. Dat vond ik best een vreemde gedachte. Ook omdat ik dit gevoel pas voor het eerst had. Ik heb weer eens een waardeloze nacht gehad, slecht geslapen en vanmorgen dus helemaal kapot. Snap er niets van hoe dat weer kan gebeuren. Hebben toch een fijn weekend gehad. Was wel weer confronterend. Wat kan ze wel en wat kan ze niet. Nou heel veel niet en weinig wel. Dat zal toch andersom moeten, voordat ze echt naar huis kan. Ze lag op bed en ik zag eigenlijk al wel dat ze moe was. Ze wilde het niet toegeven, maar je kunt het zien. Het gezicht spreekt boekdelen. Verder had ze last van het rechter oog. Het bleek dat er een lens opgevouwen in de hoek zat. Deze vervangen en toen was het probleem opgelost. Daarna met de visite koffie drinken in het restaurant. Wel gezellig, maar houdt ze niet lang vol, dus snel weer naar boven en op bed. De logopedie was tevreden over het praten en lezen. Ging vanavond inderdaad een stuk beter dan gisteren. Minder adrenaline denk ik dan maar. Wel weer zere benen en de beste plaats is dan ook gewoon het bed. Vandaag ook weer geoefend met de scootmobiel. Ze heeft wel wat geraakt, maar weet niet goed meer wat. Het hoorde in ieder geval niet zo, maar het gebouw stond er nog. Ze gaf aan onzeker te zijn. Niet bang, maar wat eerst vanzelf ging, gaat nu niet meer vanzelf. Hard werken om dat weer terug te krijgen. Later op de avond in de huiskamer nog even zitten praten met de verpleging en Sanne. Je moet elkaar helpen als je kan. Daarna (te laat) naar bed. Geen tijd gehad om de krant te lezen samen.
Wie vecht kan verliezen, maar wie niet vecht heeft al verloren
Probeer te slapen. (hou het zo niet vol)
Tot morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten