Hoop !

Het lijkt wel een sprookje. Je leeft de hele week toe naar het weekend en het is over voordat je er goed van hebt kunnen genieten. Het was vannacht erg onrustig in de buurt en of het daar van komt weet ik niet, maar beide hebben we niet zo goed geslapen. ik had wel weinig ruimte, want Gretha  lag wel heel erg breed uit in haar mandje. Ze heeft gisteren lekker genoten van het massagebad. Vanmorgen best opgewekt en vanmiddag was het kaarsje weer uit. Weer haar plekje op het waterbed opgezocht. In het algemeen gaat het lopen met 1 kruk prima al is het wel lastig dat het zicht links niet goed is. Ze mist daardoor bijvoorbeeld Donja die links op de grond ligt, maar ook de klinken aan de deuren waar ze langs loopt. Die zijn dan heel vervelend, want daar blijf je achter haken. Belangrijk is om goed te blijven kijken(scannen) en niet te snel te lopen. Vlak voordat we terug moesten nar de Vogellanden liet ze me lezen wat ze op de krant geschreven had tijdens het puzzelen. "Wat een k...  dag. Ik haat de dingen die ik niet meer kan". Toen ik zei dat ik dacht dat we een leuk weekend hadden gehad bevestigde ze dat ook, maar zei ook dat ze er een hekel aan had dat ze niets meer kan en dat ze elke keer gecorrigeerd wordt. Dat is ook niet leuk,voor niemand, maar het is wel nodig. Daar heb ik het o.a. ook erg moeilijk mee.  Ondanks dat was het toch wel leuk samen. Ik kijk uit naar weer een stapje vooruit.

 Hoop is het enige verlangen dat haar doel al bereikt in het verlangen zelf


Tot morgen. 

Spectaculair

Gisteravond de kapper gehad, dus lig er weer netjes gekapt bij. Vanmorgen voor dag en dauw al wezen zwemmen. Tenminste dat stond op het programma. Het lukte nog niet echt. Zonk weer als een baksteen. Het water was ook niet echt warm. Dat is dan denk ik de oorzaak dat het niet ging. De ergotherapeut vond de vorderingen van mijn linker hand spectaculair. Het oppakken van de balletjes ging wel prima, maar het loslaten wilde nog niet echt lukken. Het strekken van de vingers is (nog) een probleem. Mee gekregen als huiswerk voor het weekend. Na het eten een rustige avond gehad. Voorbereiden op het weekend. Geen bezoek vanavond. Nog wel even ons momentje in de huiskamer met een speculaasje en een glas chocolademelk. Dat hoort er inmiddels ook een beetje bij. Op tijd naar bed en proberen te slapen.
Morgen zijn we weer lekker samen thuis.

WIE BEN IK OM AAN MIJZELF TE TWIJFELEN


Tot zondag. (morgen geen bericht)

Waarom hard lopen

Als je wereld omver valt
Dan rapen we haar op
En dan help ik je net zolang bouwen
Tot je klaar bent en vol van vertrouwen
Tot dan ga ik echt nergens heen

Een prima nachtrust, dus je zou toch zeggen, lekker fit beginnen aan de dag. Niets was minder waar. Ze was heel erg moe (brak). Al weer vroeg naar therapie, zanggroepje. Liedjes als "Zomer in Zeeland", "Spiegelbeeld", "het Dorp" en "ik hou van Holland" was het repertoire. Heel gezellig allemaal. Daarna de tuin in om weer een stukje te lopen. Het ging erg goed en even lekker in de zon op het tuinbankje gezeten. Bij de logopedie heel toepasselijk een stuk tekst gelezen, geheten "Bruin bakken". Het lezen blijft toch lastig al gaat het steeds beter. De gehaktbal met satésaus smaakte prima, maar de spinazie was niet echt lekker. Nog 1 dagje therapie en dan is het al weer lekker weekend. Ze mag zaterdag weer naar huis. Hoop dat het mooi weer is, dan lekker op 1 kruk door de tuin met Donja achter haar aan.

Met beide voeten op de grond, kom je geen stap vooruit
Fijne avond en tot morgen

Willen is kunnen

Hoe vaak ze niet heeft geroepen "willen is kunnen" weet ik niet, maar het is wel heel vaak geweest.
Toen ik vanavond in de Vogellanden aan kwam zat ze nog in de huiskamer te eten. De rolstoel stond echter nog in haar kamer en toen had ik zoiets van het zal toch niet ....? Het was echter wel waar. Ze was op 1 kruk naar de huiskamer gelopen. Vandaag weer veel geoefend, eigenlijk tot ze er bij neer viel. Figuurlijk dan, maar wel met het resultaat dat voor de kleine stukjes, zoals van de kamer naar de huiskamer en terug en de stukjes naar het toilet niet meer met de rolstoel hoeft, maar gewoon lopend. Het gaat dus nu echt de goede kant op. Dit is echt een overwinning waar voor best de vlag even in top mag. De inspanning eiste vanavond wel haar tol. Toen we in het restaurant zaten met de visite was ze al erg snel moe en wilde al gauw naar bed. Eenmaal op bed, met de benen in de kussens kwam ze al weer snel bij en hebben we nog even gezellig bij elkaar kunnen zitten.

Wilskracht is het fundament van succes

Proost

Praten, praten en nog eens praten.

Het is de beste manier om je verdriet en de dingen die je bezig houdt kwijt te raken. Het was weer een "bewogen" dag. de fysiotherapie ging niet door, maar verder een drukke dag. Wederom activiteiten therapie waarbij de kralen weer geregen moesten worden. Dit met 1 hand. De rolstoel is aangepast. de band die de linkerhand vast moest zetten op de armsteun is er af gehaald en verder is de rem aangepast, zodat deze met 1 handeling op beide wielen vast komt te staan. Vanmiddag naar het ziekenhuis voor een mammografie. Daarna snel weer terug voor de volgende therapieën. Getest is er welke functies er al weer terug zijn in de linker arm en er zijn weer meters gemaakt op de scootmobiel. Vanavond veel visite gehad waarbij er veel gepraat is. Dat is niet verkeerd, want ook niet alleen "Dromen durven delen", maar ook een heleboel andere dingen, zoals verdriet moet je durven delen. Ineens krijgen de teksten van Marco Borsato en BLOF een heel andere betekenis. Ze gaan nog meer tot de verbeelding spreken. Nadien nog weer even ons eigen momentje gehad. Ook nog in de huiskamer een laatste kopje koffie gedronken en daarna lekker onder de wol.


Alleen muziek en liefde zijn de wereld talen en die hoeven niet vertaald te worden

Positief op naar morgen.

Verdriet laat zich niet sturen

Niet geweten dat het weekendje, wat toch echt fijn was, zo lang bleef na deinen. Vandaag was er toch ook weer een succes momentje. Weer  een stukje gelopen met 1 kruk. Jammer dat dit moment zo sterk wordt overschaduwd door het zere linker been. Het succes van het lopen met 1 kruk verdiend gewoon meer waardering, ook van Gretha zelf, dan wat die nu krijgt. Het is (pas) 7 weken geleden dat ze met een ambulance van Rotterdam naar het ziekenhuis in Zwolle is gebracht. Toen kon ze amper zelf eten, laat staan lopen. Ook heeft ze vanmiddag prei gesneden. Voor ons misschien een peuleschil, maar ik vindt het een geweldig resultaat. Deze kleine stapjes vooruit zijn veel belangrijker dan al die zaken die al gebeurt zijn en waar we geen antwoorden op krijgen en ook niets meer aan kunnen doen. Belangrijk is verder dat we beide ons verdriet laten zien. Dat kan helpen. Verdriet krijg je om verschillende redenen en op verschillende momenten. De ene heeft verdriet om wat je niet meer kan en de ander omdat hij ziet dat degene die hij lief heeft verdriet heeft. Zo lokt de ene de andere reactie uit en kom je al heel snel in een verdrietige cirkel terecht waar het lastig uitkomen is. Wordt zo wel een verdrietig verhaal op toch een dag die ook positieve dingen heeft gehad. We zullen moeten proberen uit deze cirkel te komen om de kleine stapjes voorwaarts te kunnen waarderen.

Een dag verdriet duurt langer dan 

een maand lol.

Morgen beter

Het klokje tikt thuis toch ook anders

Het weekend zit er weer op. Heerlijk met ons tweetjes vanaf zaterdagmorgen door gebracht. Dat geeft je toch veel meer het gevoel dat je bij elkaar hoort te zijn en dat je weer na 7 weken lekker samen in je eigen stulpje bent. Zaterdag hebben we lekker genoten van de dag. Heerlijke zaterdagavond gehad en 's avonds niet in Zwolle onder de dekens stoppen , maar gewoon in je eigen bedje. Ook veel geslapen. Volgens Gretha was ze moe van de therapie van vrijdag. Wat zijn we toch gelukkig dat we in dit huis mogen wonen, waarin alles zich op 1 verdieping bevindt, maar ook lekker ruim is ingedeeld. Wat er in zo'n weekendje wel heel nadrukkelijk naar voren komt zijn de zaken die anders zijn geworden. Dat is toch wel slikken. Heel vervelend is het dat dit besef het hele weekend wel aanwezig is, maar er pas uit komt vlak voor de terugkeer naar Zwolle. Dat is dan (weer) een emotioneel moment waarbij er niet alleen druppels aan de buitenkant van de ramen zitten.  Het vertrek moment dan maar niet uitstellen en op tijd weer naar Zwolle. Nog even lekker bij elkaar kunnen zitten en weer op naar een drukke week.

Je houdt niet van een vrouw omdat ze mooi is, maar ze is mooi omdat je van haar houdt

Welterusten

Het hoofd boven water houden

De dag begon vanmorgen met een partijtje zwemmen. Dat viel even goed tegen. Drijven lijkt zo eenvoudig, maar als je linkerkant niet mee wil werken, ga je gewoon naar de bodem. Het zwemmen was dus al snel weer voorbij. Na het zwemmen was er een maandelijkse bijeenkomst van alle revalidanten in de huiskamer. Hier werd tevens de verjaardag van één van hun gevierd. Heel veel geduld bij de activiteitentherapie. Beetje creatie bezig zijn. Doet ze erg knap. Dan nog fysiotherapie, waarbij er een trap beklommen moest worden. Een slimme opmerking dat ze thuis geen trap had kon niet uitblijven. Bij de ergotherapeut was het de beurt aan de linkerarm. Er zat beweging in de duim en in de vinger. Daar was hij erg tevreden over. Je kunt er nog niets mee oppakken of vasthouden, maar het begin is er. Ook de arm zelf gaat steeds iets meer bewegen. Het was vanavond rustig op de afdeling, want de meeste waren met weekendverlof. Dat begint voor Gretha morgen pas, dus nog maar even in de huiskamer koffie zitten drinken. Er was nog taart over van de verjaardag. Lekker bij de koffie. Al vroeg naar bed om uitgerust aan het weekend te kunnen beginnen.
Morgen geen bericht.

Wat het einde van de weg lijkt, is misschien slechts een bocht. Trap dus niet meteen op de rem.
Fijn weekend en tot zondag.

Moei-makers

Therapiedag en een "optreden" van het zanggroepje. Vanmiddag was het voor mij al wel duidelijk. Ze was erg moe. Op zich viel het programma wel mee, maar blijkbaar is zo'n relatief rustige dag toch vermoeiender dan wij kunnen bevatten. Proberen bewging te krijgen in de linker arm valt erg zwaar. Morgen gaat de ergotherapeut ook aan de slag met die arm. Kijken wat er met hulpmiddelen gedaan kan worden. De zanggroep heeft ook haar best gedaan en met liedjes als "ik hou van Holland" en "eerbied voor jou grijze haren" (hoe zouden ze het weten) zorgde er voor dat er in de huiskamer vrolijk nagebabbeld werd.  Tenslotte is er afgesproken om komend weekend het weekendverlof uit te breiden met een overnachting. De evt te verwachten problemen zijn besproken en het groene licht ging aan.

Wees niet bang om langzaam voorwaarts te gaan, wees alleen bang om stil te staan.

Tot morgen.

Soms komen dromen uit

Het was vandaag een bijzondere dag. Er moesten weer kraaltjes aan de ketting gemaakt worden. De therapeut was zeer tevreden en vindt het zeer bijzonder hoe creatief ze is met 1 hand. Bij het sporten moest er met een bal overgegooid worden. Ook dat ging goed en het blijkt dat het balgevoel goed was. Zowel zittend als staand gedaan. Maar de climax kwam na de middag. Al een tijdje vroeg ze of er niet geoefend mocht worden met de krukken. De 1e keer ging het goed mis met 2 krukken. Vandaag werd er met 1 kruk geoefend. Dat ging bijzonder goed. Op de gang heeft ze gelopen van haar kamer naar de huiskamer. Nog niet geheel zelfstandig en stabiel, maar dit is echt een grote stap vooruit. Morgen is er overleg wat er nodig is om komend weekend thuis te kunnen slapen. Dus ook dat ziet er goed uit.
Verder hadden we vanmiddag een afspraak in het ziekenhuis bij de vaatchirurg. Wij hadden al zoiets, van wat moeten we (nu) daar doen. Die zelfde vraag stelde hij ons ook. De afspraak was gemaakt door de neurochirurg. Afgesproken om na het vaatonderzoek nogmaals een afspraak bij hem te maken. Zonde van de tijd. Liep bijna een uur uit. Agendabeheer blijft overal lastig. Ik zal het maar niet meer hebben over de pijn in de benen. Als daar wijzigingen in optreden kom ik er weer op terug, maar vooralsnog verandert dat niet. De pijn scheuten in de linkerarm houden ook aan. Misschien ook wel een goed teken. Het is lastig om de knop zo maar om te zetten, maar het lijkt toch dat we de goede kant op gaan. Echter we moeten niet te vroeg juichen, maar Gretha laat wel zien dat met veel wilskracht en doorzettingsvermogen veel mogelijk is.

Piekeren is de verkeerde kant op fantaseren.

Goed slapen.

Al 3 weken de Vogellanden

Inmiddels zit Gretha al weer 3 weken in de Vogellanden. wat gaat de tijd toch snel. Het zou vandaag eigenlijk het begin van onze vakantie moeten zijn. Wat een contrast als je er over nadenkt. Op het terras aan zee met een wijntje of zoals nu aan het ziekbed en je vrouw helpen bij het naar de wc gaan en met familie koffie drinken in het restaurant van het revalidatiecentrum en daarna je vrouw weer in een vreemd (maar inmiddels vertrouwd) bed leggen. Dan mag ik weer naar huis en zet de computer aan om mijn verhaal van de dag te schrijven. Niet voor niets, want inmiddels al meer dan 2300 keer bekeken, waaronder veel trouwe lezers. Voor mij een manier om iets van me af te kunnen schrijven. Ik probeer wel je schrijven wat ik voel, maar ook wat Gretha voelt of aangeeft te hebben meegemaakt. De spreuk waar ik mee probeer te eindigen zijn over het algemeen inkoppers. Zo vanzelfsprekend, maar soms oh zo lastig. Vandaag werd ze wakker gemaakt met de mededeling dat de zon schijnt. In deze periode niet zo vanzelfsprekend, maar ze was er desondanks niet echt blij mee. Het was een drukke dag met veel therapie. Goed gesprek met de psycholoog. Ik ben er nog niet achter waar het echt over ging. Het enige  wat ik te horen kreeg was "Ik mis me jongens". Daarna is er een kleine aanpassing gedaan aan de rolstoel en daarna naar de "favoriete" therapie. Fysiotherapie. Even door de zure appel heen bijten en proberen met de eifel een paar stappen te lopen. 's Middags sporten met de mannen van de afdeling en activiteitentherapie. Dat zijn wel de leuke bezigheden. Het knutselen met de kralen ging haar goed af. Allemaal wel heel vermoeiend, dus maar snel naar de kamer waar ik haar al zat op te wachten. Terugblik over 3 weken laat zien dat er wel verbetering is opgetreden in een aantal zaken, maar dingen die je graag beter zou willen zien worden, gaan heeeeeeeeeeel erg langzaam.

Een mens lijdt nog het meest door het lijden dat hij vreest

Zie jullie morgen weer.

Op bezoek bij je eigen vrouw

Toen ik vanavond na het eten richting Zwolle reed realiseerde ik mij eigenlijk voor het eerst dat ik op visite ging bij mijn eigen vrouw. Dat vond ik best een vreemde gedachte. Ook omdat ik dit gevoel pas voor het eerst had. Ik heb weer eens een waardeloze nacht gehad, slecht geslapen en vanmorgen dus helemaal kapot. Snap er niets van hoe dat weer kan gebeuren. Hebben toch een fijn weekend gehad. Was wel weer confronterend. Wat kan ze wel en wat kan ze niet. Nou heel veel niet en weinig wel. Dat zal toch andersom moeten, voordat ze echt naar huis kan.  Ze lag op bed en ik zag eigenlijk al wel dat ze moe was. Ze wilde het niet toegeven, maar je kunt het zien. Het gezicht spreekt boekdelen. Verder had ze last van het rechter oog. Het bleek dat er een lens opgevouwen in de hoek zat. Deze vervangen en toen was het probleem opgelost. Daarna met de visite koffie drinken in het restaurant. Wel gezellig, maar houdt ze niet lang vol, dus snel weer naar boven en op bed.  De logopedie was tevreden over het praten en lezen. Ging vanavond inderdaad een stuk beter dan gisteren. Minder adrenaline denk ik dan maar. Wel weer zere benen en de beste plaats is dan ook gewoon het bed. Vandaag ook weer geoefend met de scootmobiel. Ze heeft wel wat geraakt, maar weet niet goed meer wat. Het hoorde in ieder geval niet zo, maar het gebouw stond er nog. Ze gaf aan onzeker te zijn. Niet bang, maar wat eerst vanzelf ging, gaat nu niet meer vanzelf. Hard werken om dat weer terug te krijgen. Later op de avond in de huiskamer nog even zitten praten met de verpleging en Sanne. Je moet elkaar helpen als je kan. Daarna (te laat) naar bed. Geen tijd gehad om de krant te lezen samen.


Wie vecht kan verliezen, maar wie niet vecht heeft al verloren


Probeer te slapen. (hou het zo niet vol)
Tot morgen.

Zorgen moet je doen, niet maken

Gretha vanavond weer terug gebracht naar de Vogellanden. Het ging al weer een stukje beter dan vorige week. Toen waren we beide erg emotioneel en dat was vanavond gelukkig een stuk minder. Neemt niet weg dat het een lastig moment is na zo'n gezellig weekend. Vond het eigenlijk prima gaan dit weekend. Weinig pijn in de benen, alleen pijnscheuten in de linker arm. Moet je daar blij mee zijn of niet. We weten het niet en ook de verpleegster vanavond kon ons er geen antwoord op geven. Vandaag visite gehad en op de één of andere manier vindt ze dat zo leuk dat er heel veel energie bij haar vrij komt.  Ze is dan zo druk dat de energie langzaam bij mij verdwijnt. Ik voel me dan zo verschrikkelijk moe worden, dat is met geen pen te beschrijven. Geen idee hoe dat komt. Zal er ook wel bij horen. We hebben het getroffen met het weer. Zijn vanmiddag ook nog even lekker wezen wandelen. Heerlijk met het zonnetje op de bol. Waren net op tijd voor de regen weer thuis.
Weer op naar een nieuwe week. Ik hoop dat ik mijzelf wat beter ga voelen. Ben gelukkig niet meer zo verschrikkelijk moe, maar voel me nog niet echt de oude. Ik blijf mij afvragen of ik mijn meissie nog wel weer terug krijg.

Zorgen moet je doen, niet maken


Maar zo eenvoudig is dat niet
Tot morgen

Toch is alles anders

Vandaag een lekker dagje samen. Vanmorgen al vroeg opgehaald uit Zwolle. Onderweg nog even bij Ellen langs, want Gretha had zin aan een aardbeientaartje. Heerlijk samen koffie gedronken met taart. Had een lekker visje mee genomen van de markt en die hebben we later samen opgepeuzeld. Toch wel weer gezellig om op de zaterdag samen te eten in ons eigen huisje. Verder een rustig dagje gehad. Veel gerust op het bed in de kamer en op het waterbed. Daar heeft ze een mooi poosje op gelegen.  Ook wilde ze in haar nieuwe bad. Een hele operatie, maar het is gelukt. Geweldig fijn en volgens haar is ze er ook van opgeknapt. De pijn in de benen was gelijk een stuk minder in het massagebad. Ook voor de linker arm was dit goed. Die begon "spontaan" te bewegen. Het in bad gaan was een hele operatie, maar het uit bad klimmen was een nog grotere en moeilijkere operatie. Gelukkig ging alles goed.
Een fijne, maar voor mij weer zware dag gehad. Je kunt haar niet alleen laten, want ze bedenkt zo weer iets anders en wil het dan ook doen. Ziet geen gevaar en dat is best eng.
Ik heb haar weer terug gebracht naar Zwolle en lekker ingestopt. Hoop dat ze een beetje lekker slaapt, zodat ze morgen uitgerust weer mee kan naar haar eigen stulpje.


Echte liefde is als een ring….er komt geen einde aan


Welterusten.

Slechte nacht

Heel frappant dat wanneer Gretha een slechte nacht heeft gehad, blijkt dat ik ook een slechte nacht heb gehad. Het was weer zo'n nacht waarin die hersenen alleen maar aan het malen zijn. Toen ik wakker werd had ik het gevoel of ik het weet niet wat had gedaan. Helemaal uitgewoond. Niet fijn. Daarna hoor je vanuit Zwolle bijna dezelfde berichten. Ze had weer gedroomd en ik lag weer op de tafel. Geen wonder dat ik zo slecht slaap. Ze was bij de verschillende therapieën erg verdrietig. Bij de fysiotherapie toch nog wel een paar minuutjes op de hometrainer gezeten. Het verdriet kwam door de zere benen, maar ook nog steeds door de beroerte. Het moet nog steeds een plekje krijgen en dat is nog niet gebeurt. Een stukje aardbeientaart bracht enigszins afleiding. Het leitje met daarop Donja als waakhond is klaar. Of hij een geschikte waakhond is betwijfel ik, maar het  is mooi geworden en ze is er ook erg trots op. Het moet maar een mooi plekje krijgen. Vanavond komen Jan en Dirkje, onze vrienden uit Wezep, op bezoek. Dikke tranen, ook van verdriet, maar ook zeker van blijdschap rolden vanavond over de wangen van Gretha. Het was weer even een gezellig moment in de Vogellanden waar de stemming zo snel kan wisselen.
Morgen zijn we weer een paar uurtjes samen thuis. Ik hoop dat het weer ons gunstig gezind is we er lekker van kunnen genieten.

Tot slot een stukje van Toon Hermans

je hebt iemand nodig
stil en oprecht
die als het erop aan komt
voor je bidt en voor je vecht
pas als je iemand hebt
die met je lacht en met je grient
dan pas kun je zeggen:
ik heb een vriend

Slaap lekker, tot morgen

Scootmobiel

Vandaag was het hoogtepunt het rijden op de scootmobiel. Eerst naar de logopedie, daarna een ritje op de scootmobiel, nog wel binnen, maar het begin is er. Boodschappen hoefden er nog niet gedaan te worden. Ten slotte moest er een stukje geschreven worden. "De appel valt niet ver van de boom". Volgens eigen zeggen geslaagd met vlag en wimpel. Zonder schrijffouten. Ook het praten gaat weer een stukje beter. Jammer dat de pijn nog niet minder is geworden. Dat blijft toch een heel vervelend iets. Morgen de laatste dag van deze week. Weinig therapie alleen morgenmiddag. Fysiotherapie, ergotherapie en activiteitentherapie. Druk zo vlak voor het weekend. Zaterdag en zondag weer een paar uurtjes naar huis.
Het is in het weekend erg rustig, dan is thuis zijn wel lekker. Zo het was een latertje. Voelen ons er al een beetje thuis.

Het krachtigste medicijn voor ellende is loslaten


Tot morgen

Pijn

Vandaag stond er een gesprek met de revalidatiearts op het programma. De rest van het programma werd overhoop gegooid ivm te hoge belasting. Op verzoek van Gretha werd de activiteiten therapie niet geschrapt. De diëtiste kwam ook nog langs om te kijken of het met onze manier van eten wel goed zit. Cholesterol in de gaten houden is van essentieel belang voor het tegengaan van hart en vaatziektes. Dat wisten we ook wel. Blijkt toch dat we het nog helemaal niet zo slecht doen, maar blijkbaar kan alles beter.
Verder willen ze de pijnstillers gaan verminderen. Zal ze wel meer pijn krijgen. Maar eens even afwachten hoe zich dat ontwikkeld. Zelf hebben we het er wel over dat niet alleen de leuke therapieen helpen, maar dat het ook nodig is om wel de fysiotherapie blijven volgen. En ook vriend worden met de eifel. Belangrijk hulpmiddel om te kunnen lopen. Het blijkt toch een vervelend apparaat volgens Gretha. Ik blijf echter invloed uitoefenen om er voor te zorgen dat hier nog iets mooi gaat groeien. Het gaat nog niet echt snel vooruit. Met name over de linker arm en het gezichtsvermogen maak ik me toch zorgen. Ik hoop geheel onnodig. We zijn lang samen geweest vanavond. Was weer gezellig.
Verder geen bijzonderheden te melden.

Een man zonder vrouw is als een jas zonder mouw.


Groeten

BRAK

Wat is brak. Volgens Wikipedia is brak een type  jachthond of een titel van de koningen van Waalo, een koninkrijk in West-Afrika tot in de 19e eeuw. Een brak is een deugniet, of brak water, is ziltig water. Wat we hier echter bedoelen is brak zijn, de onprettige lichamelijke gesteldheid met als oorzaak ziekte, soms gepaard gaand met braken. Zo voelde zij zich dus vandaag. De dag begon met haar "favoriete" bezigheid, fysiotherapie. Het was de bedoeling om toch proberen vrede te sluiten met eifeltje, maar dat gaat niet van vandaag op morgen. De eifel gaat nog niet over de muur of in de IJssel, maar echt bevriend zijn ze nog niet. Daarna een tijdje rusten, eten en rusten. Vanmiddag werd het pas echt leuk. Verder gaan met het leitje, aardappels schillen en het praatgroepje. Daar beleefd ze veel plezier aan.  Tijd voor hereniging, samen de warme maaltijd gebruiken en wachten op de visite. Henk, Gerrie en Henri. Ondanks de slechte weersvoorspelling toch nog lang buiten kunnen zitten met een lekker bakkie koffie. Fijn dat we zo lekker hebben kunnen kletsen over van alles en nog wat en dus even alle problemen aan de kant kunnen zetten. Het gaat veel over vroeger. Hoe leuk was het toen wel niet. Tot slot, voor het naar bed gaan, in de huiskamer samen met andere revalidanten (zo heet dat) chocomelk en ik koffie (nooit genoeg van) gedronken. Terug in de realiteit. Mensen die allemaal iets mankeren. De één meer, de ander minder. De één strijdlustig de ander gelaten. Het is een mix gezelschap en allemaal hetzelfde doel, Zo snel mogelijk weer naar huis en het liefst zo goed mogelijk. Als je er bij mag zitten en je bent gezond wat voel je je dan rijk, maar je hoort niemand klagen.
Dit was het weer voor vandaag. Benieuwd wat ons morgen weer wacht.


De slak bereikte de ark van Noach door vol te houden.

Lekker slapen en morgen gezond weer op.

Meeloopdag

Vandaag een drukke dag gehad. Tijdens de meeloopdag komen bijna alle disciplines aan bod. De nadruk vandaag lag echt in het laten zien wat er zoal gebeurt tijdens de therapie. Bij de gesprekken is het behandelplan besproken en werd er geëvalueerd. Tijdens de evaluatie kwam de sterke wil van Gretha naar voren als iets positiefs, maar ook heeft dit een negatief effect gehad op het revalideren. Te snel willen en de lat te hoog leggen schept verkeerde verwachtingen bij je zelf en anderen. Te lang blijven hangen in de dingen die je niet kunt is niet goed, maar heel begrijpelijk.  Afgesproken is om de komende tijd veel bezig te gaan met leuke dingen, maar ook met dingen die kunnen verbeteren. Het waren nuttige, niet altijd leuke, gesprekken voor beide. Belangrijk is om de vragen waar je geen antwoord op krijgt of kunt krijgen achterwege te laten en vooruit te kijken. Dat zal eerst niet zo eenvoudig zijn, maar we moeten het wel proberen. Gretha is vandaag ook te lang blijven hangen in het verdriet van gisteren. Dat werd later op de dag wel beter, maar toen was het programma al bijna afgewerkt. De pijp is leeg aan het eind van de dag en ik wist niet dat therapie voor haar zo vermoeiend kon zijn. Dat is wat ik vandaag ook geleerd heb.Vanavond kwam het goedehumeur weer langzaam terug en kwam ook de lach weer op haar gezicht. Toen ze vanavond tegen mij zei dat mijn ogen ook weer begonnen te glimmen was dit een mooi einde van deze zware maandag.

De maat van de liefde is liefde zonder maat.

Tot morgen

Mag een man huilen ?

Heerlijke dag thuis gehad. Al lekker vroeg uit Zwolle gehaald, dus we hebben alle tijd vandaag. Het is mooi weer en gaan helemaal genieten van elkaar. Koffie drinken in de tuin, beschuitje, cracker, broodje heerlijk. Wat hebben we het "goed". Samen in je eigen omgeving en soms op je "eigen" bed even bijtanken. Vanavond na het eten kwam er echter toch het moment waarop de gedachten weer ergens anders waren en kwam het verdriet en boosheid. Vragen als waarom ik en nu is alles wat we hadden kapot en we hadden het zo fijn en ik kan niet meer ..... Geen fijne afsluiting van een leuke dag. Toen ik daarna met Donja rond ging kwam er bij mij ook van alles naar boven. Gretha wou, toen ik terug was, het liefst gelijk terug naar Zwolle. De emoties en het verdriet overheersten. Op weg naar Zwolle zat de stoel in de auto  ook ineens niet meer zo fijn als vanmorgen. Gelukkig was Petra aanwezig en die heeft nog even heel fijn met ons gesproken. Dan ga je toch wel weer even anders naar huis en ik hoop dat Gretha ook goed de avond en nacht door komt. Toen ik thuis kwam ben ik eerst even bij de buurtjes geweest. Kon mijn verhaal goed kwijt. Fijn dat ook zij er voor ons zijn. Ze begrijpen heel goed hoe wij(ik) ons voelen. Donja was ook blij  toen ik dan eindelijk in huis kwam en ik kreeg een heerlijke knuffel. Fijn zo'n hond. Zou hij het begrijpen ?

Afscheid nemen, al is het maar voor even, is zwaaaaaaar en doet pijn.


Tot morgen

Zoals het klokje thuis tikt.....

Het was een drukke dag. Eerst vanmorgen samen met Marc en Chris de laatste hand gelegd aan het ophogen van de stoep bij de achterdeur. Dat is netjes geworden en we kunnen nu eenvoudig met de rolstoel naar binnen. Daarna Gretha opgehaald uit de Vogellanden. Ze wilde erg graag weer naar huis. Ik heb het geweten. Eenmaal thuis nam ze gelijk het heft in handen. Eerst kreeg Donja de gelegenheid om haar welkom te heten, maar toen wou ze al snel naar bed. Het was helaas geen mooi weer. Erg lang duurde het niet of ze wilde nog even bij haar broer kijken. Natuurlijk kon ik geen nee zeggen, dus schoenen weer aan (waren net uit) en in de auto naar Elburg. Helemaal gelukkig dat ze het appartement heeft gezien. Nadat ook Teunis en Tillie met een bezoekje werden vereerd, snel weer naar huis.  Ook nog even buiten gezeten toen het zonnetje er door kwam, maar al weer snel schoenen uit en op bed. Na het eten kennis gemaakt met het waterbed. Dat was een prettige kennismaking. Voor mij even rust en de mogelijkheid om met Donja rond te gaan.  Na het rondje met het hondje was het al weer bijna tijd om terug te gaan naar de Vogellanden. De tijd gaat snel als je druk bent en/of als je het leuk hebt samen. Ze geniet echt op haar manier met volle teugen van het moment thuis zijn. Heb trouwens wel het idee dat er iets meer knijpkracht in heer linker hand komt.
Hoe klinkt het ook al weer als ze even niets zegt???

Heft men de blik omhoog, dan ziet men geen grenzen


Tot morgen

Deksel op de neus

Het is een latertje. Vanuit Zwolle gelijk maar even naar de verjaardag, daarna nog met Donja rond en toen dacht ik, kom nog even een paar letters op het net voor de trouwe volgers. Vandaag weer een confrontatie. Ze roept al dagen dat ze op krukken wil lopen en dat moet lukken. Ook de fysiotherapeuten gaven al aan dat ze er nog (lang) niet aan toe was. Echter Gretha kennende bleef dat tegen dovemansoren verteld. Vandaag hadden de therapeuten zoiets van, laat maar zien dan. Zo gezegd zo gedaan. De krukken uit de kast en gaan. Dat viel even tegen. De kruk aan de linker arm deed al helemaal niet mee en viel zelfs van de arm af. Verder was er nog niet genoeg kracht om met de krukken te kunnen lopen. Dat was wel een tegenvaller. De activiteiten therapie daarentegen alleen maar positief. Het gaat zeer voorspoedig met het schilderen en het lijkt er op dat dit project maandag  afgerond kan worden. Ik ben er dan ook bij en dat zou mooi zijn. Vanavond onder het genot van een kop koffie/chocomelk en een speculaasje de beperkingen/problemen nogmaals  besproken. Ook kwam de verpleger er bij zitten en ook hij gaf aan dat dit vandaag even nodig was. Maar hij gaf wel aan dat ze rustig aan moet doen en niet met grote passen door het programma moet lopen  maar tevreden zijn met kleine pasjes. Dat zal niet meevallen, maar het is zeer belangrijk dat dit weel gebeurt. Rust is , zoals al eerder gezegd, erg belangrijk. Niet te snel willen, want dat houdt ze niet vol. Ik heb het gevoel dat de boodschap wel aan is gekomen. Het is vanavond ook gelukt om de lenzen in te doen. Een openbaring volgens Gretha. Probleem van de dode hoek is niet opgelost, maar het lezen gaat wel een stuk beter.
Ze is helemaal gelukkig. Nu maar even afwachten hoe lang ze in kunnen blijven.

Als je de lat te hoog legt, dan ga je er altijd onder door.Tot morgen

Een nuttige dag

Een nuttige dag. Zo omschreef Gretha de dag toen ik vanavond naar huis ging. Het is mij niet geheel duidelijk waarom dat zo was. Wel heeft ze bij de activiteiten therapie veel voldoening gehad. Ze is bezig met een leitje en een foto van Donja, waar ze morgen mee verder gaat. Er was meer aandacht voor het leesprobleem. De dode hoek zoals ze die zelf noemt en verder is de dokter ook langs geweest voor de blauwe plekken. Hij denkt dat het komt door de medicatie in combinatie met het stoten bij het in en uit de rolstoel gaan. De transfers. Er zal voor dit onderdeel aandacht gevraagd worden aan de ergotherapeut, want dit kan natuurlijk zo niet. Morgen staat de 1e activiteit pas om 10:30 uur op het programma, dus uitslapen is een optie. De laatste activiteit is pas om 16:00 uur, maar dat is ook de leukste. Creatief bezig zijn. Door iedereen is verder aangegeven dat goed slapen en veel rusten de genezing zal bevorderen. Nu hebben we bij de therapie nog erg veel last van de hernia en de zere benen. Zaterdag gaat ze weer een paar uurtjes naar huis en ook zondag mag ze naar huis. Thuis slapen doen we nog niet, maar zoals het er nu voor staat is dat een serieuze optie voor volgende week. Kleine stapjes vooruit doen.
Vanavond wil ik eindigen met de volgende "overdenking".

Van het concert des levens krijgt niemand een program


Tot morgen.

Zijn dromen bedrog?

Vanmorgen heerlijk koffie wezen drinken bij mijn meissie. Er was deze ochtend geen therapie, dus ik dacht maak er maar even gebruik van. Vond ze wel gezellig. Ze zei dat ze lekker had geslapen. Beetje gedroomd en niet voor het eerst de afgelopen dagen.  Ik had weer naast haar gelegen.  Ik weet nergens van, maar vindt het prima als ze dan goed slaapt. Ook haar zuster Geertje heeft al een paar keer bij haar geslapen. Hoe druk ben je 's nachts. De therapie in combinatie met de hernia gaat zijn tol eisen. Ze heeft aan het eind van de dag erg zere benen en ze kan 's avonds bijna geen pap meer zeggen. Ze probeert zich wel groot te houden als het bezoek er is, maar daarna is het echt gebeurt. Vanavond was het de beurt van Gerard, Hennie en Gerco met als speciale gast tante Aartje. De test van afgelopen middag werd ook vanwege de zware belasting afgelast. Verder door al die bloedverdunners veel blauwe plekken. Niet erg zegt ze, want ik heb toch al verkering. Humor blijft aanwezig. Even ook serieus over het komende weekend gehad. Het lijkt ons niet verstandig om nu al meerdere dagen naar huis te gaan. In ieder geval proberen we de zondag wat langer thuis door te brengen en misschien op zaterdag wat leuke dingen doen. Bij thuiskomst bleek de stoep er al voor een groot deel weer in te liggen. Goed gedaan van Marc en Chris. Blijkbaar is het een speciale dag, want zelfs Donja pakte zijn bal weer en begon weer te spelen. Toch weer een prima en mooi eind van de woensdag.

Droom alsof je het eeuwige leven hebt, maar leef alsof het je laatste dag is.


Tot morgen

Het zijn de kleine dingen die het doen.

Wat een verschil met gisteren. Therapie gehad waarbij er alledaagse dingen gedaan moest worden. Koffie zetten, tafel dekken en ook koffie serveren. Dat ging prima. Volgens de verhalen bleek ze erg creatief. Koffie zetten was ze wel een beetje verleerd, maar wat wil je ook als je zelf zo'n luxe koffiemachine hebt. Denk dat we straks ook op sjiek gaan eten. Tafel netjes gedekt etc. Toch aan het eind van de middag een confronterend gesprek gehad met de logopediste. Dat gaat dan over het praten. Gaat het nu goed of slecht. Gaat het beter of... Hoe noem je dit nou. Belangrijk is dat men weet hoe het was voor het infarct. Ja het gaat steeds iets beter, maar ook beseft ze dat er dingen anders gaan dan "vroeger". De toon, woordgebruik, de punten en komma's en zo zijn er nog wel een paar dingen te noemen.  Iedereen die haar een beetje kent weet dat ze maar één antwoord had als je vroeg: "Hoe gaat het met je?". Dat zelfde antwoord krijg je nu nog steeds. Is dat je zelf voor de gek houden, niet willen weten hoe het met je gaat? Lastige vraag. Ze blijft optimistisch met de diepe dalen, die we zeker zullen meemaken.. Vanavond voor het eten samen de finish bekeken van de tour en ik realiseerde me thuis pas dat we vorig jaar op de Brouwersdam een touretappe hebben zitten kijken. Hoe kan het verkeren. Daarna een heerlijke maaltijd en een leuke avond gehad. Vandaag hebben haar zusters Geertje en Aaltje ons/mij geholpen bij de huishouding en heeft Aart de tuin een beurt gegeven. Morgen beginnen Chris en Marc met het ophogen van de stoep bij de achterdeur. Geweldig mooi al die hulp. Dank jullie wel.
Gooi er toch ook nog wel een lastige vraag in. Wij / ik / zij hebben al zo veel vragen en heel weinig antwoorden gekregen, maar deze heeft haar met name de laatste dagen erg bezig gehouden.

WAAROM IK??????

Tot morgen

Twee vrienden, jij en ik en Donja

Vanavond begon heel emotioneel. Op bezoek waren Bertus en Astrid en van alles kwam voorbij. Ook de therapie kwam ter sprake. Met name over het praten, maar meer nog de wil om naar huis te gaan en het gemis van haar twee vrienden, zoals ze ons noemt. Dit waren de redenen voor tranen. Dat mag best wel een keer. Aart en Geertje schoven aan met een bloemetje. De kamer wordt stukje bij beetje haar "eigen" kamer. Dat is heel belangrijk. Je moet je er toch thuis voelen. Het was de 1e maandag in de Vogellanden. Een drukke dag met van allerlei dingen die niet - of nog niet goed gaan. En wat is niet goed. Nog maar 4 weken geleden was het veel slechter en we zien allemaal elke dag/week vooruitgang. Nee het is nog lang niet zo als van voor het infarct, maar deze vooruitgang moeten we ook koesteren. Vroeger was het maandag wasdag, werd je ook niet vrolijk van. De maandag is de dag na het weekend. Net 2 dagen vrij gehad, moest je weer aan het werk, of je niet vrij geweest was. Kocht je iets wat steeds kapot ging, dan was het al gauw "zeker op maandag in elkaar gezet". Geen wonder dus dat ze geen fijne dag heeft gehad. Dan maar vooruit kijken naar morgen. Druk programma weer. Diverse gesprekken, o.a. met de logopediste en we gaan weer samen eten.
Eindig deze keer maar met een stukje van Dennie Christian.
Tot morgen.

Wij zijn twee vrienden, jij en ik
Twee dikke vrienden, jij en ik
Wij blijven altijd bij elkaar
Al worden we meer dan honderd jaar
Wij blijven vrienden tot onze laatste snik

De kat heeft haar huis gevonden.

De titel is begrijpelijk voor intimi. Vandaag mocht ze weer een aantal uren naar huis. Best wel druk, maar een heerlijke dag gehad.  Donja was erg blij toen we thuis kwamen vanmorgen. Zo ben ik nog nooit verwelkomd. Hij kreeg er geen genoeg van. Ik was echt even over. Lekker samen brood aan de tafel gegeten. Met een visje van gisteren. Daarna heeft ze een momentje op het waterbed gelegen. Wat vond ze dat fijn. Vanuit de Vogellanden hebben ze gezegd dat rusten erg goed is. Dat bevorderd de genezing. Via programma gemist de vrijdag editie van Concert at Sea bekeken. Was echt gaaf. Jammer dat we dat gemist hebben, maar we gaan voor de editie van volgend jaar. Vooruit denken heet dat. Verzorgen is zwaar en zeker als je ook de zorg hebt, maar ik doe het graag.  Misschien heb ik vroeger wel een verkeerde keuze gemaakt en had ik de zorg in gemoeten. Kan het niet meer over doen.
Morgen heeft ze weer een pittig programma. Haar benen doen nu al zo zeer. Hoe zal het morgen zijn. Neem aan dat ze er wel een beetje rekening mee zullen houden. Gretha wil nog wel even kwijt dat ze veel te kort thuis is geweest. Ze heeft nog zo veel te vertellen. Niet buiten kunnen zitten en even wandelen met Donja. Zo hou je nog wel iets om weer naar uit te kijken. We eindigen de dag maar lekker rustig.

Een omhelzing is als een boemerang, je krijgt hem gelijk terug.


Tot morgen

Weekend

Wat een rust. De meeste "bewoners" waren een dagje of het weekend naar huis. Dus op de afdeling waren ze met 2.  Vanavond lekker samen gegeten en vandaag geen fysiotherapie. Heeft veel last van de benen en het leek er op dat ook de armsteun aan de rolstoel niet helemaal goed zat. Heb geprobeerd dit aan te passen, zodat ze er in ieder geval niet met de ribben tegenaan komt. Er zat een rare bobbel bij de linker elleboog en ook bij de wond in de rechterarm zit een bult. Ze wordt wel steeds steviger en gaat steeds handiger in en uit de rolstoel. Het dagelijkse knijpmoment was een prettige verrassing. Het lijkt er op dat er steeds iets meer kracht in de vingers komt.
Morgen lekker even naar huis. Momentje van thuis komen en een weerzien met Donja.

Dat was het wel weer voor vanavond. Straks nog even Concert At Sea kijken.

Tot morgen.

Hard werken in de Vogellanden

Hallo, toen ik vanavond kwam lag ze net weer op bed. Ze was moe van de therapie. Het gaat wel steeds beter, zoals het staan zonder ondersteuning, de transfers, maar ook het eten en alles wat daar bij hoort. Brood smeren etc. De mond hangt ook niet meer zo. Het praten gaat ook steeds beter. Ook het humeur was vandaag prima. Ze was opgewekt. Had vanmiddag ook bezoek gehad. De kamer een beetje opgeleukt met foto's van Donja. Misschien moet er ook een bloemetje komen. Morgenavond ga ik weer eten samen met Gretha. Weet niet meer wat ik besteld heb. Misschien krijg ik nu wel wat ik donderdag had moeten krijgen. Ze viel me vanavond niet tegen en hebben weer samen een ijsje gegeten. Moet geen gewoonte worden, want dan komen de pondjes er weer snel aan. Morgen maar eens aan het werk met de oprit voor de rolstoel om in huis te komen. Binnen is het geen probleem, maar wel in huis komen. Daar zit een fikse drempel. Eerst maar eens een plank maken en daarna maar eens kijken of iemand de stoep op kan hogen.
Groet
Jan