Vanmiddag hadden we een gesprek op de Voord met de revalidatiearts. Het was een goed gesprek waarin de doelen zijn besproken, maar ook de huidige situatie. Het moe zijn, de pijn in de benen, de verbeteringen, maar ook de therapieen. Het is nu ook duidelijk hoe de behandelaars in de Voord tegen Gretha aan kijken en ook is het nu duidelijk waarom de fysiotherapeut afgelopen maandag zo ongerust was. Niet vanwege de therapie of de voortgang, maar over wat er in het weekend gebeurde en dat vertaald naar hoe we zelf de toekomst zien. De vaart zit er inmiddels goed in. Het oefenen met de scootmobiel stond ook vandaag op het programma. Verder is de fysio bezig met het verbeteren van de conditie en het verbeteren van de kracht in de linker arm/hand. Toen ik vanmiddag in de Voord aan kwam was de kamer leeg en omdat we een gesprek hadden ging ik op zoek. Je weet maar nooit. Er stond bij mijn weten geen therapie op het programma. Ook de verpleging wist niet beter dan dat ze op bed lag. Dan maar weer alle kamers bij langs. Ondertussen kijken of de scootmobiel op de plek stond. Opeens kwam ze met de ergotherapeut uit een gang. Ze hadden nog arm/hand functie training gedaan. Ze had er niet aan gedacht dit te melden bij de verpleging of op de lijst te zetten. Kan gebeuren. Ik was blij haar weer te zien. Na het gesprek snel naar de inloop, want er moest nog even geklust worden. Morgen nog een kort dagje en dan beginnen aan het weekend. Nog even wat vaste rustmomenten plannen op zaterdag en zondag en het kan beginnen.
Verwachtingen zijn het zaad van teleurstellingen.
Tot morgen maar weer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten