We hebben een erg lekker en lang weekend gehad. Goede afspraken gemaakt en daar binnen lekker kunnen doen wat we wilden. Iedere dag was er ruimte voor Gretha om te rusten en dat is goed bevallen. Ze heeft op die momenten goed geslapen, maar het geeft ook aan mij een moment om even iets voor me zelf te kunnen doen en dat is ook lekker. Buiten de rustmomenten ook nog wel geprobeerd om leuke dingen te doen, maar door de constante pijn in de rug ging dat niet echt goed. Gretha kon dat niet volhouden en wilde eigenlijk zo snel mogelijk weer naar huis en ging dan weer snel op bed liggen. Dat is wel jammer. Gelukkig was het niet echt mooi weer om iets te ondernemen, maar je wilt toch ook wel eens iets anders zien dan het voeteneind van je bed. Heel gevat zei Gretha dat ze naar Hornbach wilde, want daar leren ze je handen gebruiken. Nou dat is dus precies wat ze wil. In zo'n lekker lang weekend heb ik wel meer tijd om mijn culinaire kwaliteiten te laten zien. Niet dat ik nu direct solliciteer naar een baan als kok bij Jonnie Boer in de Librije. Zondag lekker kapucijners met spek en vandaag was het tijd voor macaroni. Ik weet niet of ze in de Librije wel kapucijners op het menu hebben staan. Volgens Gretha smaakte het geweldig. Het is vaak de liefde waar mee iets gemaakt wordt. Voelde me zondag een beetje Joop Braakhekke. Lekker rood wijntje bij het koken en dat maakte het koken extra leuk. Had alle tijd, want Gretha mocht eeb dagje langer thuis blijven. Buiten het eten vandaag ook nog verjaardagsvisite. Zus en me moeder. Gretha heeft een heleboel leuke knutseldingetjes gekregen van me zus om kaarten te maken. Misschien een prima bezigheid voor ons beide voor volgend weekend. Het was wel heel gezellig, maar voor Gretha heel vermoeiend en dan merk je toch weer dat ze die drukte (nog) niet aan kan. Ook de pijn is een groot probleem. Ik dacht dat je in 2011 geen pijn meer hoeft te lijden, we kunnen bijna alles wat we willen. We gaan naar de maan, bellen zonder snoertje, internetten op elke plek, maar blijkbaar is ze toch een apart geval en kunnen ze aan de pijn niets doen. Daar moeten we ons de komende tijd maar eens mee bezig gaan houden.
Je kan zien dat mijn mond lacht, maar niet dat mijn hart huilt.
Tot morgen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten