Weekend, fijn?

Er zijn van die dagen dat je alleen maar denkt, pffffff. Gelukkig is het dan weer weekend en weet je dat de zaterdagmiddag in ieder geval even een moment voor je zelf is. Buiten het weekend om is er niet zo veel.

Het leven bestaat dan uit werken en de overige uren worden meestal gevuld met het bezoek aan de Voord en slapen. Vandaag was het weer inloop atelier. Het is mooi dat het er is, want ze vindt dat erg leuk, maar daar verspeelt ze zoveel energie, zodat er de rest van de dag bijna geen ruimte en puf meer is om nog uit bed te gaan. Ze blijft dan 2 uur in de rolstoel zitten, heeft wel heel veel plezier en verteld er daarna ook met veel enthousiasme over, maar volgens mij moet dit beter verdeeld worden. Iets korter daar heen en iets vaker wat korte momenten uit bed. Eten in de huiskamer enz. Ondanks het feit dat ze niet zo veel energie meer heeft, gaat ze wel trouw haar  rondje over de gang lopen. Ze is gelukkig een stuk rustiger alhoewel  als ze op de praatstoel zit, er geen houden meer aan is. Wel gezellig hoor. Haar kamergenoot zegt al dat ze 's morgens de mond eerder open heeft dan de ogen.We maken ons wel zorgen om dat dystrofiebeen. Het lijkt er sterk op dat de dystrofie hoger zit en niet meer slaapt. Verder valt het me wel op dat het smeren nog steeds geen routine is. Gretha moet er steeds weer om vragen. Er komt misschien wel eens een moment dat ik het maar zelf maar moet gaan doen. Morgen wil ze vis hebben, dus ga ik maar even een bakkie doen en zien we wel hoe dan de vlag er bij hangt. Het gaat in zijn algemeenheid wel een ietsie beter dan een paar weken geleden. Ze geeft zelf aan dat de pijn is gezakt van een 10 naar een 8. Nog wel hoog, maar wel iets minder dus.

Ik herinner me het geluk. Het was zo groot dat het pijn deed.

Fijn weekend.