Tafeltje dekje

Ik had het vanavond lekker makkelijk. Ik werd verrast door een hobbykok met een heerlijke ovenschotel. Aardappelen, gehakt en rode kool was de prima combinatie en het smaakte geweldig. Toen wist ik nog niet hoe zwaar het nog zou worden. Mijn knie knapt aardig op. Het lijkt er op dat de medicijnen aanslaan en was vandaag voor het eerst weer pijnvrij. Geweldig gevoel en pas dan weet je hoe Gretha zich moet voelen. Zij heeft al heel lang pijn en weet denk ik al niet meer hoe het is om even geen pijn te hebben. Ik maak me zorgen over het wel en wee. Op deze manier gaat het echt niet goed komen ook al heeft ze tijdens de bezoektijden best leuke momenten. Als je echter weer alleen bent merk ik dat er nog veel mis is. Van het op bed blijven liggen wordt ze niet beter. Dat weet ze ook, maar tussen het weten en het beseffen en daardoor ook weten dat het anders moet, zit voor haar nog een wereld van verschil. Pfff wat een lastige zin. Ze onthoudt sommige dingen heel erg goed, maar kan ook heel goed dingen uit het verband halen, wat dan voor haar weer de waarheid is. Dat is dan niet altijd even leuk om die zaken dan aan te horen, omdat de dingen echt helemaal uit zijn verband gehaald worden.

Je kan dan wel 20 keer naar een cursus/bijeenkomst gaan en weten dat het komt door het infarct en dat ze er niks aan kan doen, want dat gedrag hoort er nu eenmaal bij, ik kan er nog steeds niet goed mee omgaan. Ik vindt ook dat ze er slechter aan toe is dan toen ze op 1 december naar huis toe mocht. Met name geestelijk heeft ze een geweldige deuk opgelopen. Ik zie haar op bed liggen en wil graag dat ze er wat aan gaat doen, maar zo gauw als ze even gaat zitten schiet de kramp er weer in en ook vandaag bij de inloop heeft ze het niet vol kunnen houden. Vanmiddag hebben we een rondje gelopen en even iets te drinken gepakt in de huiskamer, maar al heel snel schoot de kramp er weer in en werd ze bijna helemaal panisch. Het lopen gaat wel steeds iets beter al zijn het minimale verschillen. Misschien wil ik ook wel te graag dat het anders gaat en zie ik dat het op deze manier niet lukt. Misschien moet ik het ook wel meer loslaten en aan het personeel van de Voord over laten. Dat kan ik echter (nog) niet. Ik vraag me soms wel eens af of ik het nog wel ga leren om er mee om te kunnen gaan. Morgen hebben we een familiegesprek en ik hoop echt dat er vanuit de verpleging goede afspraken gemaakt kunnen worden waar iedereen zich dan ook aan kan houden. Misschien geeft dat mij dan wat meer lucht en kan ik wat meer gewoon op bezoek komen zodat het ook weer leuk wordt.

Er is niets dat voorgoed verdwijnt, als men de herinnering bewaart

Tot later