Het maandag gevoel

Het is ook vechten tegen de bierkaai. Je praat en geeft aan wat je dwars zit, ze beloven beterschap en het lijkt 1 dag beter te gaan, maar al gauw is het weer het oude liedje. Je moet uit bed en je mag niet in de huiskamer eten. Je moet op bed eten, terwijl toen ze echt niet uit bed kon, ze het bed uit moest. Wie nog weet hoe het nu werkelijk zit mag het zeggen.

Neemt niet weg dat ze verschrikkelijk haar best doet. Ze wil zelf graag in de huiskamer eten en is er ook verschrikkelijk trots op dat ze dat ook (bijna) elke keer weer kan doen. ook als ik er ben wil ze graag een stukje rond lopen. Ze wil echt heel graag en kijkt al weer uit naar morgenmiddag.  Zo af en toe geeft ze aan dat ze weer kramp krijgt. Als ze dan even op bed mag liggen zakt het wel weer snel af. Ze moet dan echter wel weer geholpen worden en dat is wel weer een lastig verhaal. Haar ex-kamergenoot komt definitief niet meer terug. Ze moet nog een mooie tijd in het ziekenhuis blijven vanwege een bacterie en daarna gaat ze naar het verpleeghuis in Dronten. Ze wilde niet terug naar de Voord, want ze was niet tevreden over de zorg. Kan me er wel iets bij voorstellen. Ik voel me zo af en toe ook net Don Quichotte. Of die bacterie ook besmettelijk is weet ik echt niet. Morgen maar eens naar vragen. Vanmorgen ook weer contact gehad met de Welzorg over de rolstoel. Lijkt ook wel een gebed zonder eind. Als er ook één keer iets fout gaat, lijkt het wel of er niets meer goed kan gaan. Proberen toch maar positief kritisch te blijven en te blijven zien dat het langzaam iets vooruit gaat.

Geef mij de kracht om te veranderen wat ik kan veranderen, de tolerantie om te accepteren wat ik niet kan veranderen en de wijsheid om het onderscheid tussen die twee te maken

Tot morgen