Soms moet je wel.

Dat was weer een cursusdag, dus ook weer een beroep moeten doen op hulp van buitenaf. De thuiszorg was eigenlijk te vroeg en daardoor ook weer eerder weg dan gepland. Gretha was dus een moment alleen thuis en daarom is ze het bed maar weer even ingedoken. Toen Henriet even later kwam lag ze in bed en kon Henriet dus niet naar binnen. Toen moest ze wel weer zelf het bed uit komen, de sleutels pakken en de deur openen. Ik weet niet of het soepeltjes ging, maar in ieder is het wel gelukt. Blijf het wel griezelig vinden, ook omdat ze dan niet met de alarmbel om door het huis gaat. Zolang het goed gaat, moet ik er maar geen probleem van maken en proberen het zoveel mogelijk te vermijden. Zelf is ze zo af en toe echt helemaal de draad kwijt en ziet het dan niet meer zitten. Ze ziet de vooruitgang ook niet, maar vind het vanzelfsprekend dat ze kan wat ze doet.
In de meeste gevallen steekt ze toch nog wel een hand uit om geholpen te worden, maar die negeer ik dan meestal wel. Dan doet ze wel het zelf en dat gaat prima. Afgelopen middag heeft ze een groot deel van de tijd op bed gelegen. De therapie lijkt niet zo zwaar, maar vreet gewoon energie. Het is niet alleen soepel proberen te maken van de spieren, maar ook stimuleren van de hersenen. Tel daar bij op dat in huis alles lopend wordt gedaan en dan is het verklaarbaar dat ze zo moe is. Ook de pijn die er nog steeds zit zorgt voor minder energie. Tenslotte was het vanavond weer marathon lopen naar de wc. Het is onvoorstelbaar hoe vaak ze moet. Soms wel 2x binnen een half uur. Ook het begin van de nacht laat vaak hetzelfde patroon zien. Dan slaap je echt niet lekker. Als ze dan ook 's morgens al heel vroeg weer begint is je nachtrust helemaal verstoord. Ik hoop dat we morgen in het ziekenhuis in ieder geval goede berichten mee krijgen inzake haar heup. Misschien geeft dat ook iets rust.

De hoop is als de zon die, als we er naartoe reizen, de schaduw van onze last achter ons werpt.

Tot later