En met de titel heb je ook gelijk het meest positieve al gezegd. Ze heeft een groot deel van de dag weer besteed en ik kon dus naar mijn werk, maar vraag niet aan haar hoe het was. Ze was de bus nog niet uit of het begon. Tranen met tuiten en zo verdrietig, dat kun je niet voorstellen. Het is haar beleving, dus ik weet niet hoe het precies is gegaan, maar als je er ook maar iets bij kan voorstellen is het al erg genoeg. Vorige week werd ik gebeld of ze in de rolstoel kwam of lopend. Toen gaf ik aan in de rolstoel, want lopend is (nog) niet vertrouwd. Dat was goed, want dan kon de chauffeur ook ingelicht worden. Nou die wist nergens van. Toen ze aan kwam op de afdeling moest ze gelijk uit de rolstoel en lopen. Ook kwamen ze meteen weer met een plas-schema, want dat stond schijnbaar in de overdracht. Ik snap echt niet hoe ze daar nou weer bij komen, waarschijnlijk hebben ze weer een oud dossier gelezen. Na het middageten mocht ze gaan rusten, maar ze lag amper of moest het bed weer uit om naar de therapie te gaan. Plannen is toch echt een vak apart.
Je kunt je voorstellen dat ze het echt niet leuk heeft gehad en dat ze thuis dus ook even niet prettig was. Ze was heel erg verdrietig, maar ook heel boos. Je wilt echt niet weten wat ze allemaal uit kraamt en als je dan in de buurt bent, ben je gelijk ook de gebeten hond. Ik heb gelukkig nog wel een brede rug en ik weet ook dat ze er niets aan kan doen, maar ondanks dat valt het niet mee. Als ze zoveel negatieve prikkels heeft lijkt het wel of dat op de blaas slaat en moet ze heel vaak naar de wc. Dan moet ik dus ook weer mee. Heb vanavond dan ook niet zo veel kunnen doen, maar ben wel de hele avond druk geweest. Misschien moeten we toch heel serieus gaan kijken of er niet ergens anders iets is wat beter bij haar past.
Een schip is het veiligst in de haven, maar daarvoor is het niet gemaakt.
Tot morgen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten