Vandaag contact gehad met de instantie het Baken over een eventueel reactiveringstraject na de Vogellanden. In Seewende te Nunspeet is er geen reactiveringsafdeling aanwezig. Die is er wel in Elburg. Daar wilde ze dus in eerste instantie niet heen. De medewerkster van de Voord gaf al wel aan dat er de afgelopen jaren heel veel veranderd is. Het is nu alleen maar revalideren op die afdeling met als doel weer naar huis gaan. Het betreft dus geen "long-stay", zoals ze dat noemen. Gretha gaf aan dat ik me maar met andere dingen moest bezig houden, want ze wil maar 1 ding en dat is naar huis. Als je het dan hebt over veilig of niet, wordt ze toch wel geprikkeld en wil dat ik meer vertrouwen moet hebben en dat het wel goed gaat. Dat vertrouwen heb ik wel, maar aan de andere kant ben ik ook best heel realistisch. Het hoeft maar 1 keer niet goed te gaan en dan is Leiden in last. Vandaag een druk programma, met fysiotherapie en ergotherapie. Bij de fysiotherapeut met elektrostimulatie geprobeerd de vingers wat te laten ontspannen. Het ging vanmiddag iets beter dan vanmorgen al waren lang niet alle vingers ontspannen. Dat ging in het weekend dus beter. Toen waren ze wel ontspannen. Bij de ergo is ze weer bezig geweest met veters strikken, terwijl de scootmobiel onder een laag stof op de gang blijft staan.. Na de lunch eerst activiteiten therapie. Mozaïeken met tegeltjes. Heel leuk met Marco Borsato op de achtergrond. Daarna samen naar de psycholoog, waar we een aantal zaken besproken hebben die ons bezig houden. Ik kan bijvoorbeeld niet maar zo even een knop om zetten en al mijn zorgen vergeten of even nergens aan denken. Daar proberen ze je mee te helpen. Vandaag heeft ze verder aan iedereen die het wilde horen, maar vast ook aan mensen die het niet wilde horen, verteld dat ze afgelopen weekend op 1 kruk door de tuin heeft gelopen. Dan gaan die oogjes glimmen en is ze heel erg trots op haar zelf. Wie zou dat ook niet zijn. Aan de andere kant is het ook goed dat er iemand is (ik) die ook de andere kant goed bewaakt. Ik weet nog niet goed of ze wel echt haar grenzen kent, maar ben ape trots op haar.
Het is beter een kaars te ontlichten, dan te blijven klagen over de duisternis.
Tot morgen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten