Moet je normaal niet teveel doen, maar nu toch nog wel even. Het was een turbulente week. Wat we eigenlijk al wel wisten hebben we afgelopen donderdag dus officieel te horen gekregen. Gretha gaat a.s. vrijdag definitief naar huis. Nou hadden we er al een lang weekend opzitten (hemelvaart), dus het was niet helemaal nieuw meer, maar met deze mededeling op zak kreeg het wel een heel andere beleving. Ik zag het meer als een vuurdoop en vond me zelf ook kritischer dan vorig weekend. Je gaat het misschien (ongemerkt) toch vertalen naar de thuissituatie en dat maakt het er niet eenvoudiger op. Je komt dan toch al wel heel veel beperkingen nog tegen. Bij elke verplaatsing, zonder rolstoel, moet je alert zijn en er bij zijn om te helpen. Dat is op zich niet erg, maar het moet wel even gebeuren. Als je op de camping bent is dat helemaal niet erg. Je hebt in principe alle tijd, maar thuis kun je niet elk moment van de dag beschikbaar zijn. Ook op de camping waren er momenten dat je even weg moest. Het was of een boodschap, de hond uitlaten of gewoon een rondje even voor je zelf. Dat waren best spannende momenten. Ik weet, als ze op bed ligt, kan het niet zo veel kwaad. Daar gaat ze toch niet uit of ze slaapt, maar voor de caravan in de stoel was toch wel even afwachten. Het is gelukkig allemaal goed gegaan en het leek heel betrouwbaar, wachten met de transfer tot dat er iemand bij je is. Echter je kon er op wachten. Vlak voor vertrek vanmiddag was er even een moment van onachtzaamheid. Ik stond nog in of bij de caravan toen Gretha probeerde uit de stoel te komen. Dat lukte niet en ze viel terug in de stoel en viel toen met stoel en al omver. Weer die linker kant. Het viel dan achteraf gelukkig wel weer mee. Een klein plekje op het been en een kapotte stoel, maar toch. het gebeurde wel weer. Binnenkort is ze jarig, dus het kado is al bekend. Dit was even een domper op een toch wel prima verlopen kampeerweekend. De grote winst is in ieder geval dat ik nu al weet wat me straks in zeelaand te wachten staat. Het kan wat dat betreft alleen nog maar meevallen.
Zo en nu de blik weer naar voren. Mooie korte week met een naar ik hoop goed eind. De thuiskomst op een tijdstip waarop we vorig jaar de deur achter ons dicht deden. Ik hoop dat we het nu wel een keer allemaal gehad hebben en lekker vooruit kunnen blijven kijken zonder weer heel veel stappen terug te moeten doen.
Het gevaar van terugblikken is dat je zomaar achterover in de toekomst kunt vallen.
Tot morgen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten