Vandaag voor de eerste keer terug naar de Voord voor dagbesteding en therapie. Al voor dag en dauw (volgens Gretha) stond de verpleegkundige aan het bed om haar te douchen en aan te kleden. Ze was inderdaad iets eerder dan ook ik had verwacht, maar klaar is toch klaar. Dat voelde zij toch echt niet zo. Toen ze aangekleed en wel eindelijk in de erker zat stond het gezicht op onweer. Ze was het er helemaal niet mee eens dat ze weg moest. wilde nog wel koffie, maar niets te eten. Ik denk echter dat ze nog niet volledig alleen thuis kan zijn en zich zelf kan redden. Ik denk wel dat we er niet zo heel ver meer van af zijn, maar geen idee hoelang die laatste stap nog gaat duren. Denk dat we ons nu vooreerst maar eens moeten concentreren op de hand/arm therapie en dan komt de rest misschien wel vanzelf. Ze was er vanavond erg laat weer. Kan me niet herinneren dat ik ooit zo laat van mijn werk thuis ben gekomen. Ze was bezig geweest met het maken van salades en had zelf een heerlijk croissantje gegeten. Die wilde ze vroeger nooit hebben. Ook een heerlijk afbakbroodje met knakworst ging er in als ... koek. Het was wel heel vermoeiend zo'n lange dag, maar ze had er geen hekel. Ook heeft ze vanmiddag nog even een poosje kunnen rusten. Tijdens de therapie was het weer fietsen geblazen. Gelukkig kon ze binnen blijven, want het was geen fietsweer. Vanavond veel lucht in de darmen , dus regelmatig de gang naar de badkamer waar ook de wc is. Bewegen is gezond. Ook dat nog. Verder het grootste deel van de avond op bed gelegen. Zere benen en last van de rug. Morgen naar het inloop-atelier voor een stukje creativiteit.
Prijs de mensen rondom jou in plaats van ze te bekritiseren.
Groetjes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten