Echte tranen

Vandaag de dag van het gesprek met de arts. Wat we eigenlijk al wel vermoeden, werd door de arts nog eens bevestigd. Ze heeft een beste tik gehad en de arts zei niet dat het een wonder was dat ze er nog is, maar geluk heeft ze wel gehad. Je moet maar niet gaan denken in de trant van als..... Ook het gevoel wat wij hebben dat de 1e behandelingen in Rotterdam niet hebben geholpen werd door haar tegengesproken. Daar heeft ze eigenlijk ook wel gelijk in, want je weet niet hoe het er had uitgezien als ze het niet gedaan hadden. Je wilt graag wat anders horen, maar de realiteit is anders. In het ziekenhuis in Zwolle kunnen  ze op dit moment niet meer doen dan alleen therapie en het bloed dun houden. Er wordt nog wel een foto gemaakt van de rug en waarschijnlijk dan een MRI scan. Gretha is inmiddels aangemeld voor het revalidatiecentrum de Vogellanden. Het wachten is op een plek. Vanmorgen weer therapie gehad. Ik wilde er graag bij zijn en dat mocht gelukkig. Ik zag een gedreven vrouw die koste wat het kost wilde lopen en dat lukte haar ook nog. Trots was ze op zich zelf, maar hoe dacht je dat ik me voelde. Ik ben echt apetrots dat dit kleine meissie zo'n geweldige prestatie levert. Vanmiddag na het gesprek met de arts was er de emotie en het verdriet. Daarna kwamen de tranen en terwijl ik dit schrijf bekruipt mij weer hetzelfde gevoel als vanmiddag. Je bent machteloos en vraagt je af, wanneer houdt het eens op. Ik probeer er zo veel mogelijk voor haar te zijn en te helpen waar mogelijk. Na de visite, Gerard, Hennie en Gerco, komt ook weer het onvermijdelijke moment dat het bezoekuur voorbij is en je afscheid moet nemen van iemand waar je dat niet van wilt doen. Je schiet vol, maar houdt je groot om het niet nog moeilijker te maken. Dan kom je thuis en staat die kleine witte Donja al op je te wachten. Een knuffel is dan je beloning, maar tegelijkertijd kijkt hij langs je heen of er misschien nog iemand komt. Dat is niet zo en hij komt bij je op de bank en kruipt dicht tegen je aan en vraagt met zijn heldere kijkers; Waar is vrouwtje. Je geeft hem een aai en het is weer goed.
De telefoon gaat, twitter, facebook, hyves, de kaarten in het ziekenhuis, bezoek in ziekenhuis, de mensen spreken je aan als je boodschappen doet enz. In één woord geweldig. Wat een steun en belangstelling.
Bedankt allemaal.

Samen huilen en samen lachen.
Tot morgen