Dag 3 in de Vogellanden

Vandaag weer een drukke dag. Het zwemmen gaat niet door omdat er geen badpak aanwezig was.
De rolstoel is weer aangepast. Kleinere wielen er onder en een andere armsteun. Jammer dat ze dit niet bij de gemeente snappen. Haar eiegn rolstoel werd gelijk aan de kant geschoven. Niet geschikt bevonden en niet allen vanwege de infarct. Zelfs door een medewerker van het bedrijf die de oude rolstoel geleverd heeft. Blijft vreemd. De linker arm krigt er steeds meer zin in en gaat zich nu al een beetje roeren. De transfers tussen bed en rolstoel, rolstoel en toilet en andersom gaat steeds beter. Goede zaak. al zijn we er nog steeds niet en is het nog niet vertrouwd dat ze dit zonder begeleiding doet. Vanavond ook de transfer naar de autostoel geprobeerd. Ging prima, dus de reis naar huis, a.s. zondag, kan gewoon met eigen auto plaats vinden. Verder gaat Gretha,als onderdeel van de therapie, deel nemen aan een zanggroep. Lijkt me heel leuk om dat eens mee te maken. Nog wel veel last van haar rechterbeen. De pijn blijft haar parten spelen. Samen lekker gegeten, jammer dat ik niet kreeg wat ik besteld had, maar ondanks dat smaakte het prima. Vandaag bezoek van André en Gea. Was heel gezellig. Fijn op de kamer gezeten en goed kunnen praten. Was fijn. Ik blijf er veel moeite mee hebben om er goed over te kunnen  praten. Gretha daarentegen praat honderd uit over van alles en nog wat.
Dat is mooi, hoef ik niet zo veel te zeggen.

Een dag zonder lach is een verloren dag.

Tot morgen.

Oeps wat een rot dag.

Dat was het eerste wat ik te horen kreeg, vlak voor het eten. Toch wel een domper. Vandaag de hechtingen uit de rechter arm gehaald. Het zouden zelfoplossende hechtingen zijn, maar daar is niets van gebleken. Gretha heeft een rondleiding gehad en veel gesprekken gevoerd. Dat is ook wat het voor haar zo moeilijk maakt. Steeds maar weer hetzelfde verhaal vertellen. Dan is het gemis van ons om haar heen erg groot. Zelfs de telefoon biedt dan niet de oplossing. Zal niet eenvoudig zijn voor de mensen van de Vogellanden om dit tij te keren. Ik vindt trouwens dat ze het erg goed doen, maar vindt ook dat er wel erg veel informatie in één keer wordt gevraagd. Het zal nodig zijn. Morgen heeft ze weer een druk programma, maar ik probeer iets eerder aanwezig te zijn om haar bij het laatste deel te kunnen helpen. Daarna gaan we samen de warme maaltijd gebruiken. Het goede nieuws is dat ze aan Gerard, Hennie en Gerco liet zien wat ze al met haar linker arm kan. Zij vonden dat ze wel veel vooruit was gegaan ten opzichte van vorige week. Ik vergelijk nog steeds met de periode van voor het infarct. Misschien niet terecht, maar dat is de status waar ik naar terug verlang. Zondag mag ze weer een paar uurtjes naar huis. Moeten nog wel oefenen op het in en uit de auto gaan, maar dat gaan we morgenavond proberen. Lukt dat niet, dan laten we gewoon weer een rolstoel-taxi komen. Kregen vanavond ook nog even te horen dat een broer van mijn moeder plotseling is overleden, dus moest ook nog even naar Zwartsluis. Ook dat overkomt je dan. Heb waarschijnlijk een grote emmer, want hij is nog niet vol. We hebben in ons leven al veel tegenslagen verwerkt. Dat is ons steeds gelukt, dus ik denk dat we hier ook wel weer uitkomen al moet ik wel eerlijk toegeven dat ik het er allemaal erg moeilijk mee heb. Ik weet ook niet hoe en wie me hier bij kan of moet helpen. Probeer eerst maar zo veel mogelijk voor Gretha klaar te staan en als me moeder mijn steun ook nog nodig heeft, moet dat er ook maar bij.

Zonder dalen, geniet je niet van de pieken
Tot morgen

Warm ontvangst

Vanmorgen werden we om 10:00 uur verwacht in revalidatiecentrum de Vogellanden. Geen idee eigenlijk wat ons te wachten stond. We hadden we een soort programma gekregen, maar wat het allemaal precies zou inhouden hadden we geen idee van. Bij aankomst werden we bij de receptie al welkom geheten. Ze wisten al wie we waren. Daarna kwam de verpleegster ons ophalen en werden we naar de kamer gebracht. Een keurige nette eenpersoonskamer. De manier waarop dit allemaal gebeurde, met zoveel rust en wetende dat ook dit een enorme impact heeft op ons, verbaasde mij toch wel.  Kennismaken met de ander bewoners tijdens de lunch was ook ongedwongen. Verder bestond de dag uit veel gesprekken en kennis maken met de mensen uit het behandelteam. Door mij als erg positief ervaren, al waren het soms best moeilijke, emotionele gesprekken. Wat vertel je snel best veel info aan eigenlijk "vreemde" mensen. Echter het gevoel dat ze echt het beste met je voor hebben, laat je zo ver gaan. Het eerste bezoek al weer gehad. Samen met Henk en Gerrie koffie gedronken. De humor kwam ook nog weer even boven. Later bleek toch ook dat een volgende verhuizing (hoofdstuk 4) toch echt naar huis moet zijn. Ze heeft het best moeilijk om ons alle twee niet om haar heen te hebben. aan de ander kant beseft ze heel goed dat het nodig is om daar te zijn. Versterkt alleen maar de wil om zo snel mogelijk weer mobiel te zijn. Misschien krijg ik nu ook wel wat meer rust, hoewel mijn gedachten elk moment van de dag bij haar zullen zijn.
Gretha ligt op de afdeling Ibis, kamer 7. Het adres voor de mensen die een kaartje willen sturen is:
De Vogellanden, Centrum voor Revalidatie

Postbus 1057 

8001 BB Zwolle 

www.vogellanden.nl/
Bezoekadres: Hyacinthstraat 66a, Zwolle


Kwam de volgende spreuk in de Vogellanden tegen en daar wil ik dan ook mee stoppen.
Alone we can do so litle,
together we can do so much.

Laatste episode "De Weezenlanden"

Vandaag zijn we bezig aan de laatste pagina van het hoofdstuk "De Weezenlanden" Na 3 weken in dit ziekenhuis gelegen te hebben zijn we toe aan een nieuwe uitdaging. De 3 weken in de Weezenlanden hebben ons niet datgene opgeleverd wat we eigenlijk gehoopt hadden. Ze is weliswaar niet achteruit gegaan en heeft zelfs kleine stapjes voorwaarts gemaakt, maar meer ook niet. Aan de andere kant, als je weet hoe ze er 3,5 week geleden bij lag in Rotterdam, mag ik natuurlijk helemaal niet klagen. Ben heel blij dat ze nog bij me is. Misschien waren onze(mijn) verwachtingen ook wel te hoog. Maar iemand die al last van de rug heeft (hernia) gewoon 3 uur in een rolstoel laten zitten en verder niets doen, lijkt me niet echt de juiste verzorging. Ook de fysiotherapeut was aardig, maar kwam te pas en te onpas. Wel complimentjes geven (ook aardig), maar niet werken. Jammer. Vandaag was het weer zo'n dag. Lang in de rolstoel, moe, zere benen en wachten tot het donker wordt en dan slapen. Tussendoor komen ze voor het eten, drinken en dan het bezoekuur met Aart en Geertje. Dat is dan wel weer een leuk moment van de dag. Vandaag voelde ze  een pijnscheut in de linker arm en tintelingen. Misschien goede voortekenen. Ze heeft de afgelopen 3 weken zelf ontzettend hard haar best gedaan om weer één te worden met haar linkerarm. Dat heeft ze toch min of meer gered. Daar hebben ze van het ziekenhuis hoegenaamd niets aan gedaan.
Morgen gaan we al vroeg naar de Vogellanden, dus ik heb vanavond het bord met de kaarten maar leeg gemaakt. Er zaten 73 kaarten op. Geweldig mooi en we willen iedereen die een kaart heeft gestuurd of via de telefoon,  twitter, facebook of hyves iets van zich heeft laten horen daar voor bedanken. Morgen beginnen we aan het hoofdstuk "De Vogellanden". De verwachtingen zijn hoog.

Ik ga afsluiten met weer een stukje BLOF
Laat mijn hand niet gaan,
Je hoeft dit niet alleen te doen

Lekker slapen en morgen gezond weer op.

It's a beautiful day

Het is een geweldige dag. Lekker even naar huis en lekker knuffelen met haar grote vriend.

Weerzien was geweldig. Lekker samen in de tuin gezeten. Visite gehad. Geertje, Aart, Margriet en Wim. Heel gezellig. Gezellig even samen wezen wandelen. Helemaal geweldig. Of er niets aan de hand is. De taxi maar een half uur later laten komen. Vinden ze vast niet erg in het ziekenhuis en anders maar wel. Vanavond nog even naar de verjaardag van Gerard, dus ik laat het hier maar bij. Komende week wordt een spannende. Dinsdag verhuizen naar de Vogellanden. Morgenavond nog druk. Alle kaarten moeten van het bord af. Ben ik nog wel even mee bezig.

Wachtend tot de zon opkomt
Is een manier om altijd weer het licht te zien
En de nacht weer te vergetenStarend naar de horizon


Tot morgen

Rustig dagje

Vandaag was een rustige dag. Hoogtepunt was het bezoek van mijn zus (Marjan) en Toon. Een dieptepunt was toch wel weer het erg lang in de rolstoel laten zitten. Vandaag toch wel weer even met het eifeltje gelopen. Daar ziet ze toch elke keer wel tegen op. Met name omdat ze na het lopen erg zere benen heeft. Of dat nu komt van het lopen of vanuit de rug? Wie het weet mag het zeggen. Een rustige avond, lekker op bed, maar nog wel even een ijsje downloaden, BLOF en Borsato op de Iphone en de zaterdagavond is al weer bijna voorbij. Nog even een kort bezoek aan Marjan Hop die waarschijnlijk na het weekend al weer naar huis mag. Bijkomen van de bruiloft en dan op naar de zondag. Lekker even naar huis. Leuke dingen doen en lekker genieten van misschien wel heel mooi weer. Donja om me heen en lekker in eigen omgeving.
Pluk de dag.

Komt allemaal goed

Zo'n dag wens je niemand. Vreugde en verdriet liggen erg dicht bij elkaar. Gisteravond leek het allemaal in kannen en kruiken. Bruiloft en zondag lekker thuis. Tot vanmorgen een telefoontje een einde maakte aan het feest op zondag. Men zag het niet zitten dat Gretha al naar huis ging. Waren bang dat ze niet de zorg zou krijgen die ze nodig heeft. Nou dan kennen ze mij nog niet. Ze hebben wel gelijk dat ik er niet voor geleerd heb. En als het medisch niet zou kunnen, ben ik ook de 1e die zou zeggen dat we het niet moeten doen. Teleurstelling dus bij ons en tranen bij Gretha. Ik hield me groot, was toch alleen thuis. Later op de dag kreeg ik weer een telefoontje van de verpleging die in de gaten kregen wat een teleurstelling dit voor met name Gretha was. Ze wilden er toch nog even met mij over praten en er was dus toch nog een mogelijkheid dat het wel zou kunnen. Goed gesprek met de verpleging en nu mag ze zondag toch van 11:00 tot 15:00 uur lekker naar huis. Toch nog een klein feestje. Jammer dat ze vanmiddag zo lang in de rolstoel heeft moeten zitten. Volgens mij is dat niet goed als je een hernia hebt.  Ze was hier ook best kwaad om.  De ellende van de dag maar gauw vergeten en op naar de bruiloft van Wim en Margriet. Taxi besteld om 20:15, maar mevrouw ongeduld (lees Gretha) begon om 18:00 uur al te zeuren dat ze de andere kleren aan moest. Ze moest nog opgemaakt worden en dat duurt volgens haar wel even. Heb het aardig kunnen rekken, maar ze werd steeds ongeduldiger.Toch maar langzaam begonnen met aankleden en toen de verpleegster kwam voor de make-up, was er geen houden meer aan. Veel te vroeg zaten we al te wachten op de taxi. Maar het was het dubbel en dwars waard. Wat een geweldige avond heeft ze gehad. De familie weer gezien en Margriet en Wim kunnen feliciteren. We moesten helaas weer vroeg weg, maar "Beter" van BLOF zorgde voor een prima afscheid. De taxi stond al klaar met dezelfde chauffeur die ons een tijdje geleden naar het concert van BLOF in Hedon had gebracht. Die begreep dus heel goed dit kippenvel moment. Ik hoop wel dat ze goed zal slapen en dat alles niet te heftig voor haar was. Morgen moeten we er dan maar een rustig dagje van maken.
Soms heb je van die dromen die je wakker houden.
Slaap lekker.

Wat een domper

Kreeg net telefoon van de behandelend arts dat Gretha zondag niet naar huis mag. Dit is echt een verschrikkelijke teleurstelling. De verpleging vindt het (nog) niet verstandig. Blijkbaar heeft ze toch meer hulp nodig dan dat wij beseffen. Moeten we er in het ziekenhuis maar een mooie dag van maken.

Snik

Tranen van blijdschap

Vandaag waren er grote tranen. Niet omdat het zo slecht gaat, maar er waren een paar leuke berichten. Zag er vanmorgen eerst niet zo florissant uit. Ik moest naar Harderwijk, maar ging op de automatische piloot richting Zwolle. Dan moet je door naar Wezep. Daar maar draaien en dan op naar Harderwijk. Toen hoorde ik dat ze gisteravond was gevallen omdat de verpleegster haar niet kon vasthouden. Lag ze op de knieen voor het bed. Later belde ze met de mededeling dat er een plekje was in de Vogellanden. Komende dinsdag kan ze daar naar toe. Hoe laat enz. dat horen we nog. Niets te vroeg, want het bord voor de wenskaarten is helemaal vol. Moet al dubbel plakken.
Vanmiddag kregen we van de arts te horen dat ze vrijdag ook even naar de bruiloft van Margriet en Wim mag. Helemaal top, want daar had ze het al over toen we nog in Rotterdam waren. Het kon echter niet op, want ook mag ze zondag overdag even naar huis. Lekker in een andere omgeving vertoeven zal haar goed doen. Het schijnt mooi weer te worden, maar zeker in huize Maes schijnt zondag de zon volop.
Hoe snel kan het gaan.

Revalidatiecentrum

Vanmorgen kreeg ik een telefoontje dat Gretha dinsdag 28 juni naar de Vogellanden mag. Dat zijn goede berichten.

Help

Dit is geen noodkreet van en voor mij en ik ben ook niet wanhopig, maar er iets wat ons, het bezoek bij Gretha en de verpleging al een paar dagen bezig houdt. Greet begon zondag met de volgende opmerking na een slechte nacht. "Ik wou dat ik een kat was, dan wist ik waar mijn huis was." Ze zei dat dit een liedje was of een versje en dat ze hier op kwam omdat ze intens verlangen had naar huis. Een aantal mensen zijn al aan het zoeken gegaan, maar kunnen  niets vinden. Hierbij willen we graag hulp, dus wie weet wat of waar dit stukje tekst uit komt.
Dan even over de medische, fysieke en geestelijke toestand van ons en dan met name van haar. Ik melde al dat er een zenuw bekneld zat in de rug. Dit bleek uit de onlangs gemaakte MRI. Er is nu besloten om er voorlopig niets aan te doen, vanwege de dystrofie, maar ook omdat ze onlangs een herseninfarct heeft gehad. De artsen durven het niet aan. De therapie is erg belangrijk. Dat blijkt elke dag weer. Zelf is ze met de linker arm bezig en heel langzaam komt er beweging in. Het is minimaal, maar het is iets. Ook het staan en lopen gaat steeds beter. Het gezichtsvermogen vind ik nog niet echt verbeteren. De ogen staan wel al wel beter en ook de mond komt weer iets bij. Al met al lijkt het de goede kant op te gaan. Des te frustrerender is het dat er nog steeds geen plek is in het revalidatiecentrum. Ze krijgt steeds meer heimwee en er moet gewoon iets gebeuren om de drive er in te houden. Zelf gaat bij mij langzaam het kaarsje uit. Dit is zwaarder dan hard werken. Ik blijf zitten met veel vragen, waar geen antwoorden voor bestaan. De meeste vragen/antwoorden zullen worden ingehaald door de tijd en dat is juist het lastige. Tijdens het bezoek wordt er gelukkig ook gelachen, maar buiten de bezoekuren hebben we samen ook veel verdriet. Even samen in een dipje zitten. Gelukkig kunnen we er wel goed over praten en ze zegt dan maar weer; "het komt goed". Wat komt er goed komt is dan wel weer iets wat we niet weten. Vanmiddag was Ma er en kwamen Geertje en Corine ook nog even langs. Vanavond schoven Gerard, Hennie, Gerco en Henriette aan voor een bakkie.
Weer veel kaarten gehad en moet echt dubbel gaan plakken. Helemaal geweldig. Allemaal bedankt.
Morgenvroeg maar eens even op het werk kijken.
Valt niet mee om de gedachten bij het werk te houden.
We zien wel hoe het verder gaat.
Lekker slapen en morgen gezond weer op

Als ik een kat was.

Het is al weer 19 dagen geleden dat Gretha door een herseninfarct getroffen werd. Als je ziet hoe het nu gaat ten opzichte van toen is het bijna onvoorstelbaar. Maar  als je heel reeel bent valt het niet mee als je ziet wat ze nu nog maar kan. We willen misschien wel te veel en we moeten misschien wel tevreden zijn met hoe het nu gaat. Nog niets vernomen wat ze gaan doen aan de beknelde zenuw. Wel hebben ze aangegeven dat er over een half jaar weer een vaatonderzoek komt. Ook vandaag weer geoefend met het eifeltje. Dat gaat goed. De logopediste is geweest en heeft spraakoefeningen gedaan en aangegeven wat ze er zelf aan kan doen. Ook nog niets bekend over de Vogellanden. Vandaag weer veel kaarten gekregen. Het prikbord is al aardig vol. Een mooi gezicht is dat. Al die goede wensen en belangstelling helpen ons zeker door deze moeilijke tijd heen.
Vanavond eerst Bertus en Astrid en daarna Henk, Gerrie, Elles en Marco op bezoek gehad. Ze hadden druiven en kersen meegenomen en daar heeft ze lekker van zitten smikkelen. Beetje eng hoe ze om gaat met de pitten in de kersen. Hoop dat ze minder heftig droomt dan afgelopen nacht. Kan ik me daar weer zorgen om maken. Moet ik eigenlijk niet doen, maar dat valt niet mee.
Je gaat er mee naar bed en staat er mee op. Gelukkig loopt hier nog een klein boefje rond die nu uit wil. Ga dus maar even een rondje met me hondje.

Tot morgn.

Beter (Dag 18)

Het wordt beter, met elkaar wordt het beter
En we weten dat morgen vlakbij is en zo weer voorbij is
We zijn groter. Bij elkaar zijn we groter
Dus we proosten op dagen vol zonlicht dat ieder gewicht dragen kan.
(BLOF)


Weer een vervelende nacht gehad met een nachtzuster die niet weet wie er nu eigenlijk voor wie is. Misschien draait ze daarom wel de nachtdiensten. Uitslag van de MRI is ook binnen. Beknelde zenuw in de rug. Wat gaan we er aan doen ? De arts gaat overleggen met de chirurg wat verstandig is gezien de dystrofie en de huidige situatie. Verder is de medicatie gewijzigd. Het gaat wel met kleine stapjes vooruit. De fysio is tevreden over de vorderingen, maar ik denk dat het beter is als ze naar het revalidatiecentrum gaat en wel zo snel mogelijk. Heb het gevoel dat ze er langzaam geestelijk door komt te zitten. Ik in ieder geval wel. Je kunt mij met gemak bij elkaar vegen. 


Tot later en hopen op beter nieuws.

Alles Blijft Anders

Tevreden aan de knabbel

Gisteravond verjaardag gehad van Gerda en dus maar eens lekker uitgeslapen. Om 08:30 werd ik wakker. Het blijft een vreemde gewaarwording als je wakker wordt en je ligt alleen in je mandje. Ook de koffie smaakt anders. In de erker is het niet leuk om te zitten en ook Donja vindt het vreemd. De koffie maar snel opgedronken en me rondje met het hondje gelopen. Je moet jezelf ook niet te lang zeer doen. Al vroeg naar Zwolle, koffie drinken bij me meissie in de Weezenlanden. Ze heeft me afgelopen nacht 2x wakker gebeld. Om 01:17 heeft ze een poging gedaan, maar brak ze weer af en om 03:25 wederom en toen kreeg ik haar aan de telefoon. Ze moest nodig naar de wc, maar daar kon ik haar niet bij helpen. Hebben vanmorgen maar een lekker saucijzenbroodje bij de koffie genomen. Je moet jezelf af en toe ook maar eens trakteren. Het was per slot van rekening een onrustige nacht. Verwacht in het ziekenhuis niet teveel in het weekend. Ze zijn heel aardig, maar er gebeurt niet echt veel. Heb haar dus maar eens de benen gemasseerd en vanavond samen met de familie in de hal koffie gedronken. Ze was erg druk en ben bang dat er van slapen weer weinig terecht komt. Bij thuiskomst Donja maar eens even lekker geborsteld en beloond met een kanbbeltje. Was ook nodig. Voor hem is het ook een vreemde situatie.  Was zelf van plan om er maar eens vroeg in te gaan. Zijn toch zware dagen. Moet ook een beetje aan me zelf denken. Ik wil graag weten hoe je dat moet doen als je steeds aan haar denkt. Ik hoop dat ze morgen weer therapie krijgt en dat ze snel naar het revalidatiecentrum kan. Zo schiet het m.i. niet echt veel op. Ze krijgt alleen maar meer heimwee  naar huis.

Morgen misschien betere berichten.

Slaap lekker.

Wie kent Gretha

Het is weekend. Normaal op een "voetbal" zaterdag hebben we de 3e helft, maar vandaag zouden we eigenlijk in Zeeland zitten bij Concert at Sea. Als echt BLOF fans mag je dat natuurlijk niet missen. We hoorden dat het concert is afgelast. Jammer voor alle andere concertgangers.
Vandaag geen spectaculaire ontwikkelingen in de Weezenlanden. Therapie kennen ze niet in het weekend. Als ik kijk hoe we er 2 weken geleden voor stonden, hebben we een paar fikse stappen vooruit gezet. Dat pakken ze ons niet meer af. Vanmorgen de caravan weer naar de stalling gebracht. Hoef ik me daar in ieder geval niet meer druk om te maken. Heb trouwens nog genoeg te doen, dus zal me voorlopig wel niet vervelen. Vanmiddag gezellig met Jan en Dirkje koffie gedronken en Gretha lekker aan een ijsje. Ze kan het hebben. Terwijl ik mijn blog aan het bijwerken ben ligt ze heerlijk te slapen. We hebben weer lekker samen gegeten. Ik mijn eigen bammetjes en Greet een beschuitje met kaas, fruit en een beetje vla. Ze klaagt nog wel veel over zere benen en krijgt daar voor het slapen een pilletje voor. Helpt niet echt veel, maar alle kleine beetjes zijn welkom. Hoop dat ze toch ook eens een keer lekker kan slapen zonder die pijn.
Vind het prettig dat deze blog zo veel gelezen wordt. Al die interesse/belangstelling wordt door ons zeer op prijs gesteld. Het is hier één bloemenzee en het bord met kaarten is al bijna te klein.
Verder is er weinig nieuws te melden.
Tot morgen.

Waar is de energie gebleven?

Nadat gisteren de foto van de rug is gemaakt was het vandaag de beurt  voor de MRI. Ook weer naar de therapie en de complimenten vlogen weer in de ronde. Kleine pasje met de driepoot. Gaat prima. Het gaat zelfs zo goed dat ze al een beetje overmoedig wordt en bij het uit bed stappen is het opletten geblazen, want voor je er erg in hebt probeert ze het zelf wel even. Ook vanuit de rolstoel in bed is niet alleen een knuffel moment, maar ook daar is de uitdaging om het zelf te doen zeker aanwezig. Ik ga straks die knuffelmomenten misschien wel missen als ze deze akties weer zelfstandig kan uitvoeren. Na zo'n dag van therapie gaat toch het kaarsje wel langzaam uit en ik was blij dat er vanavond niet zo veel bezoek was. Jan en Rineke kwamen nog wel even kofiie drinken, maar ze is niet meer van het bed af geweest. Toen ze steeds verder weg zakte en zich lekker in kussens nestelde vond ik ook het moment daar om afscheid te nemen en met een lekkere knuffel kon ik tevreden naar huis.
Ik hoop dat de therapie ook in het weekend door kan gaan, want daar kunnen we vooruitgang boeken.
Weer een dag dichter bij herstel.
Tot morgen.

Dag 14

Het was een relatief rustige dag. Weinig schokkende dingen of het moet zijn dat ze dichter bij de deur is gaan liggen. Heb alle kaarten moeten verhangen. Bijna een dagtaak aan.
Er is een foto gemaakt van de rug, om te kijken of er dingen zijn achtergelaten jaren geleden. Doel is om daarna een MRI te maken. Verder heeft ze de therapie vandaag maar laten lopen en zich beperkt tot het proberen beweging te krijgen in de linker arm vanuit het bed.. Dat gaat steeds beter en er komt zelfs een beetje beweging in. Vanmiddag tijdens de visite even in het dagverblijf geweest en vanavond lekker op bed gelegen. Last van de benen. Weer niet voldoende massage gegeven denk ik dan maar. Morgen een herkansing. Zal mijn best doen.
Morgen meer.

Echte tranen

Vandaag de dag van het gesprek met de arts. Wat we eigenlijk al wel vermoeden, werd door de arts nog eens bevestigd. Ze heeft een beste tik gehad en de arts zei niet dat het een wonder was dat ze er nog is, maar geluk heeft ze wel gehad. Je moet maar niet gaan denken in de trant van als..... Ook het gevoel wat wij hebben dat de 1e behandelingen in Rotterdam niet hebben geholpen werd door haar tegengesproken. Daar heeft ze eigenlijk ook wel gelijk in, want je weet niet hoe het er had uitgezien als ze het niet gedaan hadden. Je wilt graag wat anders horen, maar de realiteit is anders. In het ziekenhuis in Zwolle kunnen  ze op dit moment niet meer doen dan alleen therapie en het bloed dun houden. Er wordt nog wel een foto gemaakt van de rug en waarschijnlijk dan een MRI scan. Gretha is inmiddels aangemeld voor het revalidatiecentrum de Vogellanden. Het wachten is op een plek. Vanmorgen weer therapie gehad. Ik wilde er graag bij zijn en dat mocht gelukkig. Ik zag een gedreven vrouw die koste wat het kost wilde lopen en dat lukte haar ook nog. Trots was ze op zich zelf, maar hoe dacht je dat ik me voelde. Ik ben echt apetrots dat dit kleine meissie zo'n geweldige prestatie levert. Vanmiddag na het gesprek met de arts was er de emotie en het verdriet. Daarna kwamen de tranen en terwijl ik dit schrijf bekruipt mij weer hetzelfde gevoel als vanmiddag. Je bent machteloos en vraagt je af, wanneer houdt het eens op. Ik probeer er zo veel mogelijk voor haar te zijn en te helpen waar mogelijk. Na de visite, Gerard, Hennie en Gerco, komt ook weer het onvermijdelijke moment dat het bezoekuur voorbij is en je afscheid moet nemen van iemand waar je dat niet van wilt doen. Je schiet vol, maar houdt je groot om het niet nog moeilijker te maken. Dan kom je thuis en staat die kleine witte Donja al op je te wachten. Een knuffel is dan je beloning, maar tegelijkertijd kijkt hij langs je heen of er misschien nog iemand komt. Dat is niet zo en hij komt bij je op de bank en kruipt dicht tegen je aan en vraagt met zijn heldere kijkers; Waar is vrouwtje. Je geeft hem een aai en het is weer goed.
De telefoon gaat, twitter, facebook, hyves, de kaarten in het ziekenhuis, bezoek in ziekenhuis, de mensen spreken je aan als je boodschappen doet enz. In één woord geweldig. Wat een steun en belangstelling.
Bedankt allemaal.

Samen huilen en samen lachen.
Tot morgen

Vragen, vragen en nog eens vragen

Het was vandaag een dag van voornamelijk vragen. Tijdens de nacht had ze weer veel last van de catheter. Tot haar grote vreugde is die vanmorgen verwijderd. Nu kan ze in ieder geval weer fatsoenlijk naar de wc. Nog steeds veel pijn in het rechter been en weinig beweging in de linker arm. Ook is het kijken naar de linker kant erg moeilijk. Verder was er wel een tevreden fysiotherapeut, nadat ze met een driepoot had gestaan. Vanmiddag bleef er tijd over om de hersenen aan het werk te zetten. De vragen kwamen op, hoe moet het straks, komt het wel goed, hoe lang duurt het nog, ik ben het zat, ik wil naar huis enz..
Zeggen dat alles goed komt wordt ineens anders als je er tijd voor hebt om over na te denken en ...... ik weet er ook geen antwoorden op. Ik ben er best van overtuigd dat het nog een stuk zal opknappen, maar in welke mate en binnen welke tijd? Ik heb geen idee. Vanavond kwamen Henk en Gerrie langs en zijn we naar beneden geweest. Kun je tenminste even lekker praten met z'n vieren. Ondanks het prakkiseren van vandaag, liet ze nu ook weer zien dat "een dag niet gelachen is een dag niet geleefd" waar is. Haar humor kwam weer even naar boven en het was weer gezellig. Gelukkig is de verpleging niet zo moeilijk als je wat langer bij haar blijft. Ik doe trouwens genoeg. Neem aardig wat werk uit handen.
Ten slotte hoop ik dat ze vannacht eens lekker kan slapen.
Morgen heeft ze om 09:30 therapie. Ben heel benieuwd wat ze allemaal kan en morgenmiddag gesprek met de arts(en). Genoeg vragen waar we een antwoord op willen hebben en waar zij een antwoord op hebben.
Tot zover deze update van dag 12.

Pluk de dag voor je in een vaas eindigt.

Welterusten

Op een mooie pinksterdag in 2011

Hoe anders kan het gaan. Vandaag zouden we eigenlijk vanuit Zeeland voor een paar dagen weer naar huis gaan, maar ik ga nu al weer voor de 7e dag naar het ziekenhuis in Zwolle.
Vanmorgen wezen koffie drinken bij je eigen vrouw in het ziekenhuis. Een raar idee eigenlijk wat nooit zal wennen.  Ze was blij me te zien en had hele verhalen over wat ze vannacht had meegemaakt. Ik heb haar uit bed geholpen en in de rolstoel mee genomen naar beneden. Een andere omgeving dan een ziekehuisbed kan je soms ook goed doen. We hebben even goed kunnen praten en dit kun je dan ook zien als therapie. En toen ook de duim en wijsvinger van de linkerhand nog enig teken van leven gaf was het ineens een mooie pinksterdag. Zou het de omgeving zijn of de wil van Greet. Ik denk het laatste. Weer een kleine stap voorwaarts.
Rond de middag weer naar de "vertrouwde" omgeving gebracht. Rustig in bed gelegd, want ze was toch weer moe. Er zou vandaag veel bezoek komen. Astrid en Bertus, en vanavond Aart, Geertje, Corine en Dennis, die haar ook in Rotterdam hadden bezocht. Ze lag rustig in bed toen ik 's middags terug kwam. Wel had ze weer pijn. Hoe erg kan het zijn als je al 24 jaar met pijn leeft en dan nu ook nog eens andere pijn er bij krijgt. Toen de visite er was zijn we even in het dagverblijf gaan zitten. Ze was goed gemutst. Ondanks de pijn en alle ongemakken hield ze zich groot. Als we alleen zijn, komt het er uit en dan ben ik blij dat ik haar kan helpen. Daarna weer samen brood gegeten. Dat moeten we er maar zo lang mogelijk in houden. Even een rust moment na het eten. Ze heeft lekker liggen slapen. Op de momenten dat ze wakker is, is ze bezig met haar linker arm om er beweging in te krijgen. Dat kost veel kracht en energie, maar wat een beloning als het lukt. Een gezellige avond gehad met de familie en veel gelachen. Gelukkig is ze haar humor niet kwijt geraakt. Oude (leuke) herinneringen werden opgehaald.
Moe maar voldaan ging ze na het bezoekuur naar bed.
Ook ik ging moe maar toch ook met een tevreden gevoel huiswaarts. We hadden samen weer iets vooruitgang geboekt.
Bij thuiskomst wacht dan onze trouwe viervoeter die mij dan weer door de moeilijke momenten sleept als je in een "leeg" huis komt. Altijd blij en vrolijk. Daar haal ik dan o.a. ook de kracht vandaan om er morgen weer tegen aan te gaan.
Dat was een 2e pinksterdag die is omgevlogen en die we niet snel weer zullen vergeten
Geniet morgen van de dag. Bedenk je krijgt maar één keer de kans.

De dag van hereniging.

Vanmorgen was het zo ver. Al vroeg zat Gretha in de rolstoel, want Donja zou mee komen. Ze kon bijna niet wachten. Gelukkig was het mooi weer en konden we naar buiten, waar Donja op zijn vrouwtje zat te wachten. Het weerzien was erg leuk. De een straalde en de ander kwispelde en lebberde zijn vrouwtje helemaal af. De dag kon voor Gretha al niet meer stuk. De inspanning moest ze echter wel bekopen, want ze was de rest van de dag erg moe. Toen ik 's middags terug kwam lag ze nog te slapen. Heb haar wakker gemaakt voor het eten. Vandaag ook geen therapie. Ik heb wel het idee dat de mond iets aan het bijtrekken is. De linkerkant lijkt iets omhoog te komen. Margriet en Wim kwamen ook nog even langs. Heel gezellig. Lolletjes gemaakt en weer langer bij haar gebleven dan eigenlijk is toegestaan, maar niemand die er wat van zegt. Nog wel af en toe pijn bij het plassen, maar al wel minder dan gisteren. Kortom iets beter en rustiger dan gisteren. Rust is deze dagen erg belangrijk.
Morgenvroeg weer samen koffie drinken in het ziekenhuis.
Maar een rustig dagje van maken. Er komt als het goed is morgen weer veel bezoek, dus maar een beetje rekening mee houden.
Lekker op tijd naar bed en morgen gezond weer op.
Wel lekker al die belangstelling.
Tot morgen

Even in een dip

Na de euforie van afgelopen vrijdag,kon een tegenslag natuurlijk niet uitblijven. Dat deze echter al zo snel zou komen hadden we niet gedacht. Gisteren was hetniet zo.n goede dag. Zeer onrustig en aan het eind heel veel pijn. Geen therapie en misschien was dat wel de oorzaak van die onrust. Ook weer een misverstand. Stond er in het dossier dat ze allergisch was voor morfine. Ik weet niet wie dat bedacht heeft. In het begin stond er in dat ze een dystrofie heeft aan het rechterbeen, terwijl dat toch al 24 jaar aan het linkerbeen zit. Misschien is het toch handig als alle medische gegevens centraal worden opgeslagen zodat alles maar 1x geregistreerd wordt. Een soort EPD (wie moet het uitvinden). Laten we dan het hoogtepunt van de dag maar de haring nemen die we samen hebben opgepeuzeld. Je moet het je toch een beetje naar de zin maken. Het kaarsje ging aan het begin van de avond weer heel langzaam uit en toen ze bij het plassen ook nog eens hevige pijnscheuten kreeg was het goede gevoel definitief weg. Toen ik al laat weg ging ging het gelukkig weer een beetje en later op de avond hoorde ik dat ze lekker lag te slapen. Het zal dus wel weer over gegaan zijn. Vandaag staat in het teken van de hereniging. Vanmorgen gaan we Donja meenemen naar het ziekenhuis. Dat zal me een feest zijn. Denk dat het een moment wordt met een hoog knuffel gehalte.
Tot zover de terugblik op gisteren.
Later Meer

De eerste stappen na het infarct (Dag 8)

Vandaag eerst wat klusjes in de caravan. Deze moet per slot van rekening ook schoon. Veel reacties verwerkt. De was weer klaar en een lekker maaltje gemaakt voor mezelf.
's Middags weer naar ziekenhuis geweest en hele verhalen kwamen los over dat ze gelopen had, lekker gegeten. (Broccoli met spekkies) of dat lekker is, maar met name het feit dat ze gelopen had. Ze was weer uit bed en zat al in de rolstoel me op te wachten met een bakkie koffie(was al koud geworden), dus boos dat ik zo laat was (15:50 uur). Of dat een fijne binnenkomer is. De fysiotherapeut kwam nog speciaal weer even terug om te laten zien wat ze gepresteerd had. Zelf stond ze ook te popelen om het me te laten zien. Op de gang, aan de balk die aan de muur bevestigd was, werd er inderdaad een paar meter gelopen. Weliswaar met ondersteuning, maar wat een geweldige prestatie levert dat meissie van mij. Hoe kan iemand zoveel wilskracht hebben. Waar haalt zij dat vandaan uit dat kleine lichaam en hoeveel recht heb ik nu nog om mij zorgen te maken. Vorige week op dezelfde tijd zat ik peultjes te zweten in Rotterdam (Rotjeknor, zoals zij dat zegt) Toen lag ze nog op de OK om het stolsel uit de rechterarm weg te halen. Wat een groot contrast. Me moeder kwam nog op visite en ook de buren kwamen nog even langs. Het was best gezellig, maar ook vermoeiend. De hele dag is ze bezig met een bepaalde vorm van therapie. Trainen van de mond, tong enz. Alle spieren in het lichaam krijgen een beurt. Dat is vermoeiend. Heb haar benen gemasseerd en dat was wel fijn. Samen broodje gegeten, zij van het ziekenhuis en ik van Ellen Grootkarzijn. Ik neem de bammetjes maar mee zodat we gezellig samen kunnen eten. 's Avonds Gerard en Hennie op bezoek geweest en heel langzaam ging het lampie uit. Na de stellige belofte om niet weer om 06:20 mensen (Astrid en Elles) wakker te bellen, ging ik met een tevreden gevoel naar huis. Wat zou ze me morgen weer voor nieuws te vertellen hebben. Ik denk dat ik haar maar eens ga verrassen met een lekkere Hollandse nieuwe.
Zo dit was het weer voor vandaag.
Lekker slapen en morgen allemaal gezond weer op.

Vertrek uit Zeeland

Vandaag de caravan uit Renesse opgehaald. Voor dag en dauw vertrokken, want ik wilde natuurlijk 's middags weer naar het ziekenhuis. Iets later dan gewend kwam ik in het ziekenhuis waar ze tot mijn verbazing in een rolstoel zat. Prima natuurlijk en ze was ook de koning te rijk, Lichamelijk gaat het prima, echter de linker kant van haar gezicht wil nog niet echt beter worden. Het eten gaat wel steeds beter, ondanks de verlamming van de linker kant. Ook de benen worden steeds sterker en volgens de fysiotherapeut zit er toch wel iets "leven" in de linker arm.
De geestelijke toestand, ondanks haar drive, baart me wel zorgen. Ik hoop dat ik me geheel ten onrechte zorgen maak, maar dat zal de tijd uitwijzen.
Vind het wel even genoeg.
Morgen meer.
Laterrrr

Dag 6 na het infarct

Vandaag was het de 1e volle dag in de Weezenlanden. Ontbijt met brood, plakje kaas en chocolademelk. Dat smaakt al weer beter dan wortelsoep, wortelmoes of een maizenamoesje. Gretha heeft goed geslapen. Het was een lange dag voor haar met bezoek van verschillende artsen, fysiotherapeut en ergotherapeut die zich allemaal kwamen inlezen en info opvragen. De fysiotherapeut liet er geen gras over groeien en begon gelijk met het  behandelen van de linker arm. Zij voelde op een gegeven moment wel signalen. Minimaal, maar toch. Over het herstel van het linker been was ze erg te spreken. Het gezichtsvermogen links is ook nog niet echt veel beter geworden, dus daar maken we ons wel een beetje zorgen over, maar ook dat kan nog verbeteren. Vanmiddag rijst met kip en vanavond wederom brood met een plakje kaas. Bezoek gehad van Henk en Gerrie. Ze was erg blij en we hebben ook best gelachen. Ze blijft optimistisch en realiseert zich heel goed dat het ook anders had kunnen aflopen. Toen ze het nummer Beter van BLOF op de radio hoorde zei ze hoor eens. Dit is mijn nummer!!!!!!!!

Morgen is er overleg tussen de verschillende behandelende artsen en hopen we iets meer te horen. In ieder wat zij er van vinden en hoe ze denken over het vervolg.
Kreeg om 22:00 uur nog een telefoontje van mijn meissie om me even welterusten te wensen
Tot zover deze dag.

Een nieuwe dag

Vanmorgen alleen wakker. Ook dat ben je niet gewend. Normaal ligt er altijd iemand naast je, maar ook aan het voeteneind die je dan heel blij een lik over de neus komt geven. De wasmachine draait al weer. Denk dat het een drukke dag wordt. Eerst maar even iets aan het werk doen. Daarna in de nieuwe badkamer een paar klusjes doen. Dan is de middag vast al wel aangebroken en kunnen we weer op bezoek bij mijn lieve meissie.

Dag 5

Inmiddels zijn we op de 5e dag na het infarct. Vanavond is Gretha overgebracht van Rotterdam naar Zwolle. Eindelijk iets dichterbij en dus eenvoudiger te bezoeken voor familie en vrienden. Ben overdag helaas niet bij haar geweest, omdat het de bedoeling was dat ze al vroeg naar Zwolle zou gaan. Dat ging niet door en het was al laat toen ze in Zwolle aan kwam. Zo rond 20:00 uur hebben we elkaar pas weer gezien. Best raar als je bedenkt dat we eigenlijk nog vakantie hebben 

Ze was zeer opgewekt en praatzaam toen ze aan kwam. Ondanks de zware reis.

Morgen meer

Terugblik Herseninfarct Gretha

Op donderdag 2 juni om 19:36 werd Gretha getroffen door een herseninfarct. We waren net de dag er voor aangekomen op de camping in Renesse. Gezellig met z'n 2-tjes en donja genoten van de BBQ. Afwas klaar en het was prachtig weer. Tot ze in in de caravan in elkaar zakte. Gelijk 112 gebeld en binnen een paar minuten stond de ambulance voor de tent. Met spoed naar Rotterdam waar de eerste behandeling plaats vond. de dagen er na reed ik vanaf de camping dagelijks naar Rotterdam om haar bij te staan en om maar bij elkaar te zijn. Elke dag ging het steeds iets beter, maar we wilden graag wat dichter bij huis. Maandag kwam dan het bericht dat ze dinsdag naar Zwolle mocht.
Blijdschap al om. 's Avonds geprobeerd zelf te eten en dat ging best goed. Ook heeft ze 's midddags even naast het bed gestaan. Stappen voorwaarts dus. De linker kant van het gezicht en de linker arm willen nog niet echt beter worden, maar daar gaan we voor knokken.

To zover een flashback