Hoe dichter bij het moment we komen dat ze echt naar huis mag, des te ongeduldiger wordt Gretha. Ze wil nu op elk moment van de dag met iedereen mee. Morgen krijgt ze nog de uitslag van de test en volgende week staat er een CT scan te wachten. We zijn dus nog niet klaar. Vandaag bericht gehad dat dit woensdagmorgen moet gebeuren. Zal ook wel weer de nodige spanning geven. Soms wil je niet alles weten, maar in dit geval denk ik toch wel. Heel belangrijk wat er uit komt en daarna zal er ook nog weer een consult plaats vinden bij de neuroloog. Dan zal de uitslag van de scan besproken worden, maar dan komt vast ook de rugproblematiek aan de orde. Vandaag was het een rustig dagje. Creativiteit afgewisseld met fysiotherapie. Witlof als groente op het bord met een stuk vlees en aardappelpuree bij het middageten. Ze was er niet echt te spreken over, de witlof was bitter en het vlees droog. Ze had gelijk al weer een menu suggestie voor het weekend. Vanmiddag was ze erg verdrietig vlak voor ik naar huis wilde. Ze vond het er erg smerig op de wc en in de douche en ook duurt het erg lang voordat er iemand komt om je te helpen. Het duurt haar in ieder geval te lang voordat er iemand komt kijken als je aan de bel trekt. Dat laatste kan ik beamen. Je houdt je hart vast als er echt iets gebeurt en het wel urgent is. Het is nog maar een paar dagen, dus nog even volhouden. Vanavond weer op de gang gezeten met de visite, want er was een herdenkingsdienst in de grote zaal. Het was er fris, maar na een tijdje voelde je de kou al niet meer en we hadden toch echt geen borrel op. Zo is er weer een dag voorbij zonder dat er spannende of enerverende dingen zijn gebeurt.
Het pad wat we zelf uitstippelen is altijd anders dan het pad wat is neergelegd.
Tot morgen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten