Het was weer zo'n dag die je niet wenst, maar wel gewoon krijgt. Het begon allemaal wel rustig. Laat fysiotherapie en daarna inloop. Vanmiddag een start gemaakt met de voorbereidingen voor het naar huis gaan. Aanpassingen of een andere aangepaste rolstoel. Voor het verplaatsen in huis hebben we een trippelstoel geprobeerd, maar dat is en was geen succes. Dus toen kwam de rollator weer ter sprake. Het maakt het gewoon eenvoudiger om met steun dingen in huis te kunnen verplaatsen. Er was echter, net als eerder, geen praten aan. De hakken gaan in het zand en weg is de goede stemming. Zoals later zou blijken tot aan het naar bed gaan. Heel vaak blijven hangen in dingen die niet gaan en de vooruitgang niet willen zien. Al veel vaker aangegeven dat het einddoel blijft staan. Weer alleen thuis kunnen zijn en zelfstandig je ding weer kunnen doen, zoals o.a. boodschappen. Dat hier tussendoelen voor nodig zijn is duidelijk alleen die tussendoelen worden niet geaccepteerd. Vaak omdat ze geassocieerd worden met een achteruitgang. Dit was erg lastig uit te leggen omdat het steeds weer negatief werd uitgelegd. Ook de vooruitgang werd negatief belicht. Het was echt een avond met half lege glazen in plaats van half volle glazen. En neem van mij aan dat er veel glazen waren.
Ze is dan ook heel erg op zoek naar medestanders. Dat maakt het extra lastig om te proberen haar het beste voor te houden. Dit alles hoort bij het ziektebeeld. Door de infarct is er geen ziekte inzicht meer.
Tranen in mijn ogen, tranen om jou, tranen die beseffen, hoeveel ik van je houd.
Laters.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten