Het is dan toch gebeurt.

Afgelopen nacht is ze bij het weer in bed gaan komen te vallen. Ze moest naar de wc en dat doen ze tegenwoordig op de po-stoel op de kamer. Het duurde haar te lang voordat de zuster terug kwam en toen dacht ze, dan ga ik zelf wel weer naar bed. Dat liep dus niet goed af. Ze is gevallen op haar linker heup. Zo op het eerste gezicht lijkt het wel mee te vallen, maar dat was wel weer even schrikken. Volgens de fysiotherapeut is er niets aan de hand, maar het doet haar nog wel zeer. Nog meer ellende kunnen we er niet bij gebruiken, dus ik ben blij dat het vooreerst zo is afgelopen.

Ze roept al een paar dagen, als ik me boos maak gaat die paashaas er aan. Dan begin ik aan die oren, maar ze kon er steeds niet bij(dacht ze). Vandaag was het dan toch echt zo ver. Ze was heel erg boos vanwege die valpartij en de paashaas is zijn oren kwijt. Ze kon er toch wel bij en hij moest er aan geloven. Nu kan het ook wel, want het is toch bijna pasen. Morgen een spannende dag, want dan moet ze naar het ziekenhuis voor de botox spuit. Het schijnt een tijdje (? dagen) te duren voor dat je iets van die botox merkt. We moeten het maar afwachten. We hebben eerst een paar feestdagen en de therapeuten in de Voord zijn er bekend mee en weten dus wat ze moeten doen. Nu maar hopen dat ze het ook doen. Ze vinden wel dat Gretha op dit moment aan haar maximum zit van wat ze fysiek aan zou kunnen. Dus een evt. terugkeer naar de Vogellanden zien zij op dit moment niet zitten. Daar moeten we dan maar op vertrouwen dat dit ook zo is. Vanavond ook nog weer even over het aantal smeerbeurten gehad. Het is lastig om je collega's daar op aan te spreken en dat snap ik ook, maar ik heb wel begrepen dat er op de achtergrond nog wel iemand mee bezig is. Als er maar aandacht voor is, dan zal het ook wel een keer goed komen. Voel me nu echter nog steeds een roepende in de woestijn.


Wie een ander najaagt, heeft zelf geen rust.


Tot morgen