Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Dat was eigenlijk wel ons motto. Ondanks het feit dat het (nu) even tegen zit heeft Gretha vandaag ook nog wel gelachen. Als je haar vraagt wat wil je nu nog eigenlijk kunnen, dan is heel consequent het antwoord "alleen thuis kunnen zijn". In principe gaat ze dus helemaal niet graag van huis en dat heeft helemaal niets met de Voord te maken, maar ze wil eigenlijk helemaal niet van huis. Als ze dan toch van huis moet, dan maakt ze er ook wel wat van en dan vindt ik dat ze het ook wel leuk moet kunnen hebben. Verder zou het heel erg mooi zijn als ze ook nog steeds vooruitgang boeken met welke therapie dan ook. Het praten zou bijvoorbeeld nog wel wat aandacht kunnen krijgen, want ze begint toch wel wat te stotteren. Zeker als ze zich te druk maakt. Het zingen vindt ze zelf ook niet goed gaan. Daar kun je dus ook nog verbeteren en natuurlijk de hand en arm, maar daar hebben we de laatste tijd al genoeg over geschreven. Het kwam vandaag ook nog weer aan de orde. Ik zou dan zeggen waar maken jullie je druk om, ga gewoon aan het werk en zorg dat er verbetering optreed. Het maakt toch niet uit wie het doet. Ze kan in ieder geval zelf met de borst vooruit lopen, want ze heeft zelf al heel veel resultaat geboekt. Het belang van Gretha is wat mij betreft vele malen groter dan het belang van de therapeuten en dat zal ik ook steeds blijven zeggen. Het ging vandaag ook nog even (goed) mis. Bij het instappen in de bus, toen ze naar huis ging, kwam ze te vallen. Het is gelukkig allemaal wel goed afgelopen al klaagde ze wel over wat pijn. Zal wel een blauwe plek opleveren. Je moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren. Hoe ongelukkig kun je terecht komen in zo'n bus. Het is al weer bijna weekend. Zo'n week stelt eigenlijk ook niets meer voor. Ik zelf heb het wel erg druk gehad, maar dan gaat de tijd ook snel.
Het beste is voor Gretha nog niet goed genoeg.
Dat is mijn strijd op de achtergrond.
Groetjes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten