Het klinkt misschien raar, maar ik heb toch een beetje een vreemd gevoel bij me. Het is voor Gretha, maar ook voor mij, de laatste avond in de Vogellanden. We hebben net het eten op en het smaakte eigenlijk prima. Geen feestmaal, maar gewone kost, zoals je ook thuis wel eens krijgt. Ik zal het gezamenlijk eten in het restaurant zeker gaan missen. Als je aan de revalidatie begint hoop je dat het moment van afscheid nemen zo snel mogelijk komt. Alleen ligt het nu iets anders. We gaan aan een volgende fase beginnen en dan blijkt dat afscheid nemen ook hier best pijn doet. Het geeft een raar gevoel om de plek te verlaten waar Gretha heel veel zweet en tranen heeft gelaten. Ook de plek waar ze heel veel vooruitgang heeft geboekt, dat moeten we zeker niet uit het oog verliezen. Ze is ten opzichte van het moment waarop ze de Vogellanden binnen kwam, en nu, hard opgeknapt. Ze loopt nog net niet via de voordeur weg, maar kan gerust met opgeheven hoofd de Vogellanden verlaten. Ik ben hartstikke trots op haar en ik weet dat ook anderen in onze omgeving dat zijn. Niks dan lof voor de verpleging en de therapeuten. Er valt echter nog veel te verbeteren op de planning, maar dat hebben we ook aangegeven. Dat is jammer, want daar is Gretha toch voornamelijk over gestruikeld en dat was niet nodig geweest. Gedane zaken kun je echter niet meer terug draaien. Vooruit kijken en proberen de draai te vinden in de Voord. Wij (de mensen die haar liefhebben) zullen haar daar bij moeten helpen zoals we ook nu hebben gedaan, want ze zal het ook daar niet gemakkelijk krijgen. Ik ga zeker proberen om het haar daar zo snel mogelijk zo aangenaam mogelijk te maken. De kamer een beetje opleuken en van jezelf maken. Vanavond proberen het een beetje droog te houden en er maar een gezellige avond van maken.
De Zwakken wachten op hun kans, de Sterken zoeken hun kans en grijpen die, maar de Wijzen creëren hun eigen kansen.
Groeten en tot later
Geen opmerkingen:
Een reactie posten