Vette pech.

Vandaag dan eindelijk naar het ziekenhuis voor de pijnbestrijding. Dat wat de artsen in januari zouden doen, ging dan nu eindelijk gebeuren. Onlangs op de poli in Kampen was de arts er bijna voor 100% van overtuigd dat dit moest helpen. Een collega had dezelfde zenuw in februari 2012 ook al een keer te pakken gehad met succes. Dus vol goede moed richting Zwolle en er kwam eigenlijk geen moment bij mij op dat het wel eens niet zou lukken. Gretha zag er erg tegen op. Die spuit deed haar de vorige keer ook al heel veel pijn, maar het idee om een mooi poosje van de pijn af te zijn won het van de angst. Wel had ze een slechte nacht met weinig slaap. Toen dan eindelijk het moment daar was steeg de spanning. Maar heel dapper ging ze mee de behandelkamer in. Toen ik op een gegeven moment weer iemand hoorde schreeuwen, wist ik eigenlijk al wel hoe laat het was. Vlak daarna kwam een verpleegster me ophalen en vertelde me heel voorzichtig dat het niet gelukt was. De dokter gaf aan dat hij niet goed bij de zenuw kon en dat het daarom ook zo'n pijn deed. Hij wilde meer tijd om zich voor te bereiden en om overleg te plegen hoe nu verder. Gelukkig hoeven we niet zo lang te wachten en kunnen we a.s. donderdag al weer terecht en dan hopen we te horen wat ze van plan zijn. Het ging de afgelopen tijd zo goed. Zo af en toe mee helpen bij het dekken van de tafel, het koken, maar ook weer zelf dingen pakken en opruimen. Dat geeft de burger moed, maar dan komt deze tegenslag weer erg ongelegen.

Pijn is niets meer dan een woord waarvan je zelf de betekenis bepaalt.

Groet

NB
Ivm met wat technische problemen verhuist deze blog naar http://janengrethamaes.wordpress.com/author/maes291278/
Dit is dus het laatste stukje tekst hier. De volgende berichten verschijnen op de nieuwe lokatie

Lente

De lente is begonnen en dat was direct zichtbaar. Af en toe een sneeuwbui en voetballers die in korte broek op de fiets naar de training gingen. Als je goed luisterde hoorde je heel voorzichtig ook de vogels fluiten al komen ze op dit moment in het algemeen alleen nog maar om te eten in je tuin. Ook hier binnen is de lente voelbaar. Maar dan op een andere manier. Je merkt dat het begint te kriebelen en Gretha gaat steeds meer proberen. Ook zegt ze steeds vaker zin te hebben in de vakantie. Helpen bij het dekken van de tafel en ook mee willen helpen met het klaar maken van het eten. Gisteren heeft ze zelf een paar pannenkoeken gebakken. Heel spannend, maar ze smaakte prima. Als ik zo af en toe de afwas zelf wil doen, dan wil ze weer mee helpen. Dat zijn wel weer goede signalen. Het herstel van de operatie is eigenlijk zeer voorspoedig gegaan en ik denk zelf dat ze weer aardig op weg is. Binnenkort zal er nog wel weer een botox injectie moeten plaats vinden (verwacht ik zelf), want de spieren in de linker hand vertonen toch wel weer meer verkramping dan een paar maanden geleden. Ook de spalk zit nog niet helemaal lekker, dus misschien moeten we daar ook nog wel wat mee. Die botox injecties zijn waarachtig geen pretje. Ze zijn heel gemeen, want ze zoeken met die lange dunne naald de spier op en pas dan spuiten ze de botox er in. Dat doet heel gemeen zeer en daar ziet ze wel erg tegen op. Tenslotte gaan ze direct na de Pasen een poging doen om de pijn weer wat dragelijker te maken. Nu is het te hopen dat deze behandeling wel het gewenste resultaat heeft zodat in ieder geval de pijn daalt naar een aanvaardbaar niveau.

Hoe lang de winter ook duurt, het is zeker dat de lente volgt.

Groeten

Is het nou pech of...

Misschien ken je het wel. Je krijgt pech met de auto, maar je bent gelukkig lid van de wegenwacht. Die kan je dan weer op weg helpen. Heb je dan geluk of toch pech. Vorig jaar januari had Gretha een afspraak om mee te mogen doen aan een wetenschappelijk onderzoek om het herstel na een herseninfarct te bevorderen, toen ze plotseling haar heup brak. Onderzoek dus even in de koelkast. Lange periode van herstel en toen in december het bericht van die tumor in de dikke darm. Nu, na de operatie, weer een periode van herstel, wat trouwens best voorspoedig gaat. Vandaag weer opwachting gemaakt in het ziekenhuisbij de chirurg en de bevestiging gekregen dat het inderdaad allemaal goed is afgelopen en er geen nabehandeling nodig is. Heb je dan pech dat je een tumor bij je had of is het dan geluk dat alles schoon is, en er dus geen chemokuur achteraan komt en de tumor verwijderd is?? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat het onderzoek waar ze aan deel zou nemen en ook graag wilde, (tijdelijk) gestopt is. Er vindt eerst een tussen evaluatie plaats over de tot nu behaalde resultaten. Mochten ze besluiten om toch door te gaan, dan horen we dat eind april. Geluk of pech? Tenslotte gaan we komende woensdag maar eerst weer eens praten op de pijnpoli over de niet gedane pijnbestrijding toen ze in het ziekenhuis lag. Gelukkig konden we daar wel snel terecht en nu ook maar hopen dat ze snel iets aan de pijn kunnen doen, zodat het een stukje dragelijker voor haar wordt. Binnenkort zullen wij ook de gevolgen van de crisis wel gaan merken. Het vervoer van en naar de dagopvang gaat veranderen, maar hoe het er precies uit gaat zien, weten we nog niet. Waarschijnlijk vrijwilligers die op de taxi gaan rijden, maar het kan ook wel zo zijn dat er een paar keer voor eigen vervoer gezorgd moet worden. Met dank aan dit kabinet. Zo zullen er nog meer zaken voelbaar worden, voor ons, maar voor heel veel mensen, die gebruik maken van voorzieningen uit de AWBZ. Het gaat dan met name om de berekening van de maximale eigen bijdrage. Het lijkt er op dat zuinig en spaarzaam leven keihard afgestraft wordt. We kunnen er echter niets aan doen.

TEVREDENHEID IS EEN BLOEMPJE DAT IN WEINIG TUINTJES GROEIT.

Groeten.
Jan

Het moet niet gekker worden.

Ik denk dat het medisch best wel goed gaat met Gretha. Ze blijft echter veel pijn houden in de buik, benen en rug. Het lijkt er op dat alles wat haar zeer kan doen, dat dan ook doet. Ze krijgt nog steeds veel medicatie die voor verlichting moet zorgen maar ook om haar uit de depressie te halen en houden. We proberen een beetje de draad op te pakken, maar dat gaat op dit moment meer van mij uit. Ze trapt zelf regelmatig op de rem. Ik probeer weer een beetje ons leven op te pakken en dat betekent voor Gre dat ze weer langzaam aan naar de Voord moet voor de opvang,  of alleen thuis is, zodat ik naar kantoor kan gaan of ook eens wat anders kan gaan doen. Probleem is nog steeds de zelfredzaamheid, hoewel het wel steeds beter gaat. Die drempel om naar de Voord te gaan is inmiddels vrij hoog en het kost haar de nodige moeite. Op dit moment ook niet verwonderlijk gezien de operatie die ze onlangs heeft ondergaan. Toch proberen we het op te bouwen en daarbij moeten soms keuzes gemaakt worden die voor  ons beide niet leuk zijn. Voor mij omdat ik soms die keuze moet maken terwijl ik weet dat ze dat niet leuk vindt, maar ook voor haar omdat ze iets moet doen waar ze eigenlijk geen zin in heeft. Toch vinden we ook tijd voor leuke dingen. Afgelopen vrijdag zijn we naar een voorstelling geweest van Tineke Schouten. Even een paar uur waarin je niet aan alle sores denkt. Het was erg leuk en hoewel ze er tegen op zag, was het een geweldig leuke avond. Ze moest het gisteren en vandaag wel weer bezuren, maar is het dat waard? Ik weet het niet. Het valt niet mee en je kunt je heel moeilijk voorstellen wat ze voelt en hoe ze het beleeft.

Aan het eind is alles weer goed, is het niet goed, dan is het ook nog niet het eind.

Groeten

Het valt wel, maar nog niet mee.

Inmiddels zijn we al weer 2 weken thuis. Het gaat elke dag iets beter, al merkt ze er zelf niet zo veel van (zegt ze). We hebben de fysiotherapie weer opgepakt en het valt me mee dat er hoegenaamd geen terugval te bespeuren valt. Ik vind zelfs dat het prima gaat. Ze krijgt zelfs weer wat functies terug in haar linker hand. Nu moet ze dat nog zien te vertalen naar echt functioneel gedrag. Ze is nog niet weer naar de dagopvang geweest, want ik denk dat dit een iets te zware belasting is op dit moment. Ze is nog steeds erg moe en heeft ook dus nog veel rust nodig. Toen ze ontslagen werd uit het ziekenhuis was de HB-waarde 6,6 en inmiddels is die al wel gestegen naar 7,9. Het lichaam maakt dus ook al weer nieuw bloed aan.

Valentijnsboeket voor alle volgers.

Je zou bijna zeggen dat ze weer helemaal gezond is. Ze klaagt echter nog wel steeds over veel pijn in de buik en ik heb eigenlijk niet de indruk dat de medicatie, die ze er voor krijgt, echt veel doet. De wond daarentegen ziet er keurig uit, maar ik weet niet wat er in de buik nog voor overlast zorgt. Kortom ik ben niet echt ontevreden al wil je altijd meer.

Iemand die niet ziek is heeft vaak veel wensen, iemand die ziek is heeft er maar één.


Groet
Jan

Allen bedankt

Zo het eerste weekend, na het ontslag uit het ziekenhuis, zit er op. Wel een heerlijk gevoel om te weten dat de kanker helemaal uit haar lichaam is. Voor Gretha is het allemaal nog wel even wennen. Het gaat nu allemaal erg snel en ze kan het nog niet helemaal bevatten. De draad weer oppakken en zoveel mogelijk dingen proberen zelf te doen. De pijn in de buik zit er nog en dat zal nog wel even blijven. Echt beter zal het misschien pas worden als vrijdag de krammen er uit gaan. De wond geneest mooi en dat is toch een teken dat ze goed gezond is. Hoe anders het ook kan heeft ze vorige week in het ziekenhuis wel gezien. We realiseren ons dat dit een hobbel was die genomen moest worden om weer door te kunnen in haar (onze) strijd naar verder herstel van het infarct. Het is onvoorstelbaar hoeveel kaarten en andere blijken van medeleven ze heeft ontvangen. Via twitter, facebook, blog of op wat voor manier dan ook. Hartverwarmend allemaal en ondoenlijk om iedereen persoonlijk te bedanken, dus dan maar op deze manier. Wij willen dan ook iedereen die op wat voor manier dan ook zijn of haar medeleven kenbaar heeft gemaakt gemaakt en/of haar beterschap heeft gewenst daar hartelijk voor bedanken. Ook de vele bezoekjes, de afgelopen tijd, hebben ons goed gedaan.

Groeten van ons.

Goed Nieuws

Eindelijk hebben we een goed bericht te horen gekregen. Vandaag hebben we te horen gekregen dat de lymfe-klieren schoon waren. De tumor heeft dus geen kans gehad om zijn verwoestende werk te doen en is op tijd verwijderd. Verder komt Gretha morgenavond weer thuis. Dan is gelukkig het reizen naar het ziekenhuis weer afgelopen. Dat zal in ieder geval wat dat betreft een stuk rust geven, maar of het voor mij echt rustig wordt, moet ik nog maar even afwachten.
Eerst kan morgen de vlag uit en niet alleen omdat Beatrix jarig is.

Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.

Tot later

Pijn !!!!!

Inmiddels is de pijnpomp gestopt en is het toedienen van de pijnmedicatie via een slangetje in de rug dus ook gestopt. Ze moet het nu weer hebben van de normale tabletjes en dat valt nog echt niet mee. Het zag er in de film echt wel anders uit, maar dat was dan ook een acteur. Ze klaagt nog steeds over veel pijn in de buik op de plaats waar de operatie heeft plaats gevonden. Die pijn die zij voelt belemmert de vooruitgang heel erg. Men is al wel erg druk met het mobiliseren. Dus proberen haar uit bed te halen en met eten aan tafel gaan zitten.

Lopen schijnt erg goed te zijn, want dan komt het snelst de werking van de darm weer op gang. Het gaat echter nog niet van harte en dan druk ik me nog voorzichtig uit. Daar is met name de pijn de oorzaak van. Heel voorzichtig wordt er al wel gesproken over het ontslag. Eigenlijk wilden ze haar afgelopen zaterdag al naar huis sturen, maar dat was iets te optimistisch. Ik verwacht echter wel dat ze komende week het ziekenhuis moet verlaten. De dokter is nog weer langs geweest en medisch gezien lijkt ook niets een ontslag meer in de weg te staan, echter als je naar de situatie totaal kijkt, lijkt het me bijna onmogelijk dat ze in deze toestand naar huis kan. Ze heeft zogezegd nog geen pas buiten bed gezet. Wel heeft ze weer even aan de tafel gezeten met het eten, maar dat ging nog heel moeizaam. Elke beweging zorgt voor extra pijn en het liefst blijft ze gewoon liggen. Die pijn moet toch ergens vandaan komen, zeg ik dan als leek. Of .............

Wacht niet op een goede dag, maak er een!

Tot later

Update

Ik melde dat het woensdagavond, na de operatie, aardig goed ging. Later op de avond hoorde ik echter dat ze koorts had gekregen en omdat niet duidelijk was waar het vandaan kwam is de arts nog geraadpleegd en is bloed afgenomen. Ze had verder een onrustige nacht gehad en klaagde over pijn. Een slaappilletje zorgde er voor dat ze toch nog een paar uur heeft geslapen. Donderdag heeft ze, naar aanleiding van het bloedonderzoek, weer een paar zakken bloed gekregen.

De hb waarde was weer veel te laag. 's Middags heeft ze weer een sneetje brood gegeten en dat ging prima. Later klaagde ze over pijn in de buik en nadat ze 's avonds het warme eten op had werd ze misselijk en kwam het warme eten er weer uit. Ook had ze weer verhoging. In het begin van de nacht werd ik gebeld dat ze naar de verkoeverkamer werd gebracht voor pijnbestrijding ivm de hevige pijn in de buik.Na ruim een uur weer telefoon dat ze weer op de afdeling terug was en dat het beter ging. Ze heeft daarna verder een rustige nacht gehad en volgens haar weinig geslapen. In de loop van de dag is er nog een ECG gemaakt omdat ze bleef klagen over een pijnlijke schouder. Daar hebben we nog geen uitslag van, maar ga er vanuit dat bij onraad het wel gemeld zou zijn. Vanavond was ze weer misselijk en heeft bijna niets gegeten. Ik heb ook de wond van de operatie gezien en ze heeft er op de buik een beste ritssluiting bij gekregen. Die buik wordt er op die manier niet mooier op, maar ze heeft gelukkig al verkering.

Het regent harder dan ik hebben kan.

Tot de volgende keer

Operatie geslaagd

De operatie is achter de rug. Niet om 11 uur of 12:30 uur zoals besproken, maar pas rond 14:00 uur werd Gretha naar de operatiekamer gebracht. Is het geopereerd moeten worden geen pretje, maar ik kan je vertellen dat het wachten ook niet echt fijn is. Je verwacht een telefoontje dat de operatie gelukt was, maar dan vertellen ze dat ze net weg gebracht is naar de ok. Het duurde toen nog een hele tijd voordat het verlossende telefoontje kwam. De dokter was zeer tevreden over de operatie. Het was allemaal voorspoedig verlopen.

Ik was zo blij met dit belletje, dat ik eigenlijk heel veel dingen ben vergeten te vragen. Ik neem aan dat er nog wel een kans komt. Gelukkig hebben ze geen andere vervelende zaken aangetroffen. Er is  een stuk van de dikke darm verwijderd en daar mee dus ook de tumor. Nu is het nog wel wachten op de uitslag van het lab of de lymfeklieren schoon zijn, maar het ergste is achter de rug. Een verpleger van de recovery afdeling belde ook nog om te zeggen dat ze daar was aangekomen en dat ze voorlopig daar nog wel even zou blijven. Ze had geen pijn en sliep erg veel. Ook had ze aangegeven heel erg moe te zijn. Toen ik in het ziekenhuis was belde ze me zelf al op om te zeggen dat ze weer op zaal lag. Het hoogste woord en vol verhalen van wat ze beleeft had. Fijn om dat te horen. Gelukkig heeft ze door de operatie geen al te grote terugslag gehad en zit (ligt) ze er een stuk beter bij dan vorig jaar februari na haar heupbreuk. Tenminste, zoals ik er vanavond tegenaan keek. Wel heeft ze weer een jasje uitgedaan, maar dat lijkt me logisch. Het is nu zaak om weer aan te sterken, zodat ze weer snel naar huis toe kan. Misschien kunnen we nu eindelijk eens goed vooruit kijken.

Een mens zonder dromen, is armer dan een mens zonder geld.

Tot later

Opgenomen

Gretha is vanavond opgenomen in het ziekenhuis. Ze ligt op afdeling B4.02 in het Sophia. De voorbereidingen voor de operatie van morgen kunnen nu gaan beginnen. Ze ziet erg tegen de operatie op en heeft het waarachtig niet makkelijk. Ze is bang dat ze nog meer ellende aantreffen en ziet allerlei apen en beren op de weg. Ik neem aan dat ze alles, wat ze weten, verteld hebben en dat we niet voor nog meer verrassingen komen te staan.

De planning is dat de operatie om 11:00 uur zal plaats vindt, maar  een eerder of later tijdstip is niet ondenkbaar. Spannende tijd en we moeten maar hopen dat alles goed gaat. Goed uit de narcose komen, operatie geslaagd, alles weg kunnen halen, geen rare dingen gevonden en ga zo maar door. Ik geef me er maar aan over en hoop dat de chirurg een super dag heeft. Hoe lang ze in het ziekenhuis moet blijven is nog niet te zeggen al hebben ze al wel een planning voor het naar huis gaan, maar dat is natuurlijk mede afhankelijk van haar lichamelijke gesteldheid na de operatie.


Altijd, wanneer je denkt: het gaat niet meer, komt ergens vandaan een lichtpuntje tevoorschijn.

Tot later

Spanning loopt op

We hebben te horen gekregen dat woensdag 23 januari de operatie zal plaats vinden. Gretha zal dinsdagavond worden opgenomen om in ieder geval goed voorbereid de operatie te kunnen ondergaan. We hebben hier al een mooi poosje tegen aan zitten hikken maar het is nu bijna zover. Het worden spannende tijden.

Nog even door de zure appel heen bijten, want we kijken er allebei op een andere manier tegenop. Gretha omdat ze het moet ondergaan en ze maakt zicht grote zorgen over de lymfeklieren. Ik vraag me constant af hoe ze de operatie zal doorstaan en hoever zal ze weer een terugslag krijgen. Is al het werk van de afgelopen periode voor niets geweest of is dit even een onderbreking en kunnen we straks de draad weer oppakken. Kan ze gelijk naar huis en hoe zal dan de zorg verlopen. Wie doet wat, wat komt er allemaal op mijn schouders? Zaken waar je nu eigenlijk nog niet over moet nadenken, want het is nog niet zo ver en je moet je er nu al helemaal nog niet druk om maken, maar het zijn o.a. wel dingen die me bezig houden buiten natuurlijk de risico's van de operatie. We moeten er maar vanuit gaan dat er licht is na de duisternis.

Zorgen moet je doen, niet maken.

Tot later

Dat was dag twee

Vandaag, zoals verwacht een lange dag in het ziekenhuis. We moesten bij drie afspraken langs. De eerste afspraak was bij de chirurg die Gretha straks gaat opereren.  Ze heeft uitgelegd wat ze gaat doen en welke delen van de darmen ze gaat weg halen. Ze heeft op een plaatje laten zien waar de tumor zit. verder gaf ze ook aan dat de lymfe klieren er om heen wel iets dikker waren. Dat zou kunnen betekenen dat er kankercellen in zitten, maar het hoeft niet. Ze halen ze echter wel weg.  Ook hebben we gesproken over wat er allemaal nodig is om de operatie goed door te komen. Na het invullen van de nodige paperassen op weg naar de volgende afspraak. Daar kregen we een film te zien, hoe het hele proces verloopt. Geen beelden van de operatie, maar wel wat er allemaal omheen gebeurt. Daarbij moet je denken aan de verdoving, de nabehandeling en het weer op de been komen. Verder is er gesproken over de begeleiding tijdens de opname en de nazorg als ze het ziekenhuis weer kan verlaten. Gretha was daar wel duidelijk in. In ieder geval niet naar ..... (verpleeghuis). Volgens de verpleegkundige is er best veel mogelijk met de juiste indicatie. Daarna was het even tijd voor ons zelf. Een broodje eten in het restaurant en wachten tot het tijd was voor de volgend afspraak. Je hebt het niet door, maar op dat moment merk je pas hoeveel impact de gesprekken hebben gehad. Je voelt je moe en emotioneel leeg en dan heb je nog een afspraak te gaan. Je weet eigenlijk niet goed wat je daar nog te wachten staat. Als het dan zo ver is, krijg je eerst een intake gesprek en daarna is er overleg met de anesthesist. Afgesproken is o.a. dat de pijnbestrijding van komende vrijdag niet door gaat. De pijnbestrijding vindt plaats tijdens de opname, waarbij er volgens hem meer mogelijkheden zijn om iets aan de pijn te doen. De verwachting is dat ze binnen één of twee weken wel bericht zal hebben over de datum van de operatie. Een datum willen ze nu  nog niet noemen. Moe van de gesprekken en het wachten en met een pakket informatie kunnen we eindelijk weer naar huis.

Geduld gaat niet over wachten, maar over de vaardigheid om een positieve houding te behouden tijdens het wachten.

Tot loter

De eerste

Vandaag de eerste uit een serie van drie bezoeken aan het ziekenhuis deze week. Het betrof een controle afspraak voor haar heup die vorig jaar januari was gebroken. Eerst even een röntgenfoto maken van de gerepareerde heup en daarna snel naar de volgende afspraak. Strakke planning, dus de kortste weg naar een verdieping hoger. Een volle wachtkamer en maar eens voorzichtig informeren of de dokter nog op schema ligt. Het bleek dat er een achterstand was van ongeveer 15 tot 20 minuten. Dat is nog te overzien, dus we namen braaf plaats in de wachtkamer. Het was een komen en gaan van patiënten, maar wij werden niet opgeroepen. Toen, na bijna een uur wachten, klonk dan eindelijk haar naam door de gang. We waren inmiddels al aardig nerveus geworden. Dat werd er niet beter op toen de verpleegster ook nog eens vertelde dat ze echt wilde dat de behandelend arts haar wilde zien. Geheel ten onrechte bleek achteraf, want het zag er, volgens de dokter, mooi uit. De schroeven zaten nog goed op de plek en ook de botaangroei was prima. Dus kregen we de mededeling mee dat hij haar niet meer hoefde te zien tenzij ze klachten zou krijgen. Opgelucht door het goede bericht, snel naar huis.

Nu opmaken voor de volgende dag. Maar liefst 3 afspraken in het ziekenhuis. Een pittige dag dus met waarschijnlijk veel wachten.


Geduld is een schone zaak, maar je moet er wel de tijd voor hebben.

Tot morgen

2013

Om te beginnen wil ik alle lezers en volgers een goed, maar bovenal gezond 2013 toe wensen. Verder wil ik iedereen bedanken voor de geweldige steun door het sturen van kaartjes, telefoontjes, bezoekjes en noem alles maar op in de afgelopen periode . Ook Bart en Alie bedankt voor het mooie kerstpakket wat we voor de kerstdagen bij de voordeur vonden. Er zijn echt zoveel mensen die met ons mee voelen en aan ons denken, dat het bijna onmogelijk is om ze allemaal persoonlijk te bedanken.

Afgelopen nacht zijn we samen nog even in de feesttent geweest. Daar verzamelen veel dorpsgenoten zich om het nieuwe jaar te beginnen met het uitwisselen van allemaal goede wensen en het drinken van een nieuwjaarsborrel. Het was een erg vreemd gevoel om daar na een jaar van tegenslag en knokken weer te mogen staan niet wetende wat dit jaar ons weer mag brengen. Vorig jaar stonden we er ook nadat ze toen net 1 maand thuis was na haar revalidatie van het herseninfarct. Nu stonden we er met een volle rugzak met gebeurtenissen in 2012, zoals gebroken heup en weer een lange revalidatieperiode, maar ook de vakantie was heel speciaal moment. De terugkeer naar de plek waar ze haar herseninfarct kreeg en dan recent de mededeling, vlak voor kerst, dat ze darmkanker heeft.  Dat het weer een zwaar jaar zal worden is wel zeker. We weten al dat er zeer binnenkort een (voor haar zware) operatie zal volgen. Volgende week beginnen we al weer aan de eerste ziekenhuisbezoekjes. Voor mij zal er op het werk ook het één en ander gaan veranderen. Wat voor werk mag ik gaan doen of welke kant wil ik zelf graag op. Vragen waar ik ook nog geen antwoord op heb, maar die ook een beetje naar de achtergrond worden verdrongen door de darmoperatie van Gretha. Dat staat voor mij op op dit moment op de eerste plaats. Het eerste vermeldenswaardige moment in 2013 heeft zich trouwens al wel aangediend. Toen we terug kwamen uit de feesttent hebben we samen een toost uitgebracht op het nieuwe jaar en elkaar belooft om er keihard tegen aan te gaan. Gretha met een wit wijntje, en dat was al heel lang geleden dat ze die heeft gedronken, ik met een glaasje gerstenat. Zo hebben we in dit prille jaar al de nodige emotionele momenten gekend en hoeveel zullen er nog gaan volgen.

Zelfs vanuit een bodemloze put, kun je het licht zien.