De eerste

Vandaag de eerste uit een serie van drie bezoeken aan het ziekenhuis deze week. Het betrof een controle afspraak voor haar heup die vorig jaar januari was gebroken. Eerst even een röntgenfoto maken van de gerepareerde heup en daarna snel naar de volgende afspraak. Strakke planning, dus de kortste weg naar een verdieping hoger. Een volle wachtkamer en maar eens voorzichtig informeren of de dokter nog op schema ligt. Het bleek dat er een achterstand was van ongeveer 15 tot 20 minuten. Dat is nog te overzien, dus we namen braaf plaats in de wachtkamer. Het was een komen en gaan van patiënten, maar wij werden niet opgeroepen. Toen, na bijna een uur wachten, klonk dan eindelijk haar naam door de gang. We waren inmiddels al aardig nerveus geworden. Dat werd er niet beter op toen de verpleegster ook nog eens vertelde dat ze echt wilde dat de behandelend arts haar wilde zien. Geheel ten onrechte bleek achteraf, want het zag er, volgens de dokter, mooi uit. De schroeven zaten nog goed op de plek en ook de botaangroei was prima. Dus kregen we de mededeling mee dat hij haar niet meer hoefde te zien tenzij ze klachten zou krijgen. Opgelucht door het goede bericht, snel naar huis.

Nu opmaken voor de volgende dag. Maar liefst 3 afspraken in het ziekenhuis. Een pittige dag dus met waarschijnlijk veel wachten.


Geduld is een schone zaak, maar je moet er wel de tijd voor hebben.

Tot morgen