Het valt wel, maar nog niet mee.

Inmiddels zijn we al weer 2 weken thuis. Het gaat elke dag iets beter, al merkt ze er zelf niet zo veel van (zegt ze). We hebben de fysiotherapie weer opgepakt en het valt me mee dat er hoegenaamd geen terugval te bespeuren valt. Ik vind zelfs dat het prima gaat. Ze krijgt zelfs weer wat functies terug in haar linker hand. Nu moet ze dat nog zien te vertalen naar echt functioneel gedrag. Ze is nog niet weer naar de dagopvang geweest, want ik denk dat dit een iets te zware belasting is op dit moment. Ze is nog steeds erg moe en heeft ook dus nog veel rust nodig. Toen ze ontslagen werd uit het ziekenhuis was de HB-waarde 6,6 en inmiddels is die al wel gestegen naar 7,9. Het lichaam maakt dus ook al weer nieuw bloed aan.

Valentijnsboeket voor alle volgers.

Je zou bijna zeggen dat ze weer helemaal gezond is. Ze klaagt echter nog wel steeds over veel pijn in de buik en ik heb eigenlijk niet de indruk dat de medicatie, die ze er voor krijgt, echt veel doet. De wond daarentegen ziet er keurig uit, maar ik weet niet wat er in de buik nog voor overlast zorgt. Kortom ik ben niet echt ontevreden al wil je altijd meer.

Iemand die niet ziek is heeft vaak veel wensen, iemand die ziek is heeft er maar één.


Groet
Jan