Goed Nieuws

Eindelijk hebben we een goed bericht te horen gekregen. Vandaag hebben we te horen gekregen dat de lymfe-klieren schoon waren. De tumor heeft dus geen kans gehad om zijn verwoestende werk te doen en is op tijd verwijderd. Verder komt Gretha morgenavond weer thuis. Dan is gelukkig het reizen naar het ziekenhuis weer afgelopen. Dat zal in ieder geval wat dat betreft een stuk rust geven, maar of het voor mij echt rustig wordt, moet ik nog maar even afwachten.
Eerst kan morgen de vlag uit en niet alleen omdat Beatrix jarig is.

Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.

Tot later

Pijn !!!!!

Inmiddels is de pijnpomp gestopt en is het toedienen van de pijnmedicatie via een slangetje in de rug dus ook gestopt. Ze moet het nu weer hebben van de normale tabletjes en dat valt nog echt niet mee. Het zag er in de film echt wel anders uit, maar dat was dan ook een acteur. Ze klaagt nog steeds over veel pijn in de buik op de plaats waar de operatie heeft plaats gevonden. Die pijn die zij voelt belemmert de vooruitgang heel erg. Men is al wel erg druk met het mobiliseren. Dus proberen haar uit bed te halen en met eten aan tafel gaan zitten.

Lopen schijnt erg goed te zijn, want dan komt het snelst de werking van de darm weer op gang. Het gaat echter nog niet van harte en dan druk ik me nog voorzichtig uit. Daar is met name de pijn de oorzaak van. Heel voorzichtig wordt er al wel gesproken over het ontslag. Eigenlijk wilden ze haar afgelopen zaterdag al naar huis sturen, maar dat was iets te optimistisch. Ik verwacht echter wel dat ze komende week het ziekenhuis moet verlaten. De dokter is nog weer langs geweest en medisch gezien lijkt ook niets een ontslag meer in de weg te staan, echter als je naar de situatie totaal kijkt, lijkt het me bijna onmogelijk dat ze in deze toestand naar huis kan. Ze heeft zogezegd nog geen pas buiten bed gezet. Wel heeft ze weer even aan de tafel gezeten met het eten, maar dat ging nog heel moeizaam. Elke beweging zorgt voor extra pijn en het liefst blijft ze gewoon liggen. Die pijn moet toch ergens vandaan komen, zeg ik dan als leek. Of .............

Wacht niet op een goede dag, maak er een!

Tot later

Update

Ik melde dat het woensdagavond, na de operatie, aardig goed ging. Later op de avond hoorde ik echter dat ze koorts had gekregen en omdat niet duidelijk was waar het vandaan kwam is de arts nog geraadpleegd en is bloed afgenomen. Ze had verder een onrustige nacht gehad en klaagde over pijn. Een slaappilletje zorgde er voor dat ze toch nog een paar uur heeft geslapen. Donderdag heeft ze, naar aanleiding van het bloedonderzoek, weer een paar zakken bloed gekregen.

De hb waarde was weer veel te laag. 's Middags heeft ze weer een sneetje brood gegeten en dat ging prima. Later klaagde ze over pijn in de buik en nadat ze 's avonds het warme eten op had werd ze misselijk en kwam het warme eten er weer uit. Ook had ze weer verhoging. In het begin van de nacht werd ik gebeld dat ze naar de verkoeverkamer werd gebracht voor pijnbestrijding ivm de hevige pijn in de buik.Na ruim een uur weer telefoon dat ze weer op de afdeling terug was en dat het beter ging. Ze heeft daarna verder een rustige nacht gehad en volgens haar weinig geslapen. In de loop van de dag is er nog een ECG gemaakt omdat ze bleef klagen over een pijnlijke schouder. Daar hebben we nog geen uitslag van, maar ga er vanuit dat bij onraad het wel gemeld zou zijn. Vanavond was ze weer misselijk en heeft bijna niets gegeten. Ik heb ook de wond van de operatie gezien en ze heeft er op de buik een beste ritssluiting bij gekregen. Die buik wordt er op die manier niet mooier op, maar ze heeft gelukkig al verkering.

Het regent harder dan ik hebben kan.

Tot de volgende keer

Operatie geslaagd

De operatie is achter de rug. Niet om 11 uur of 12:30 uur zoals besproken, maar pas rond 14:00 uur werd Gretha naar de operatiekamer gebracht. Is het geopereerd moeten worden geen pretje, maar ik kan je vertellen dat het wachten ook niet echt fijn is. Je verwacht een telefoontje dat de operatie gelukt was, maar dan vertellen ze dat ze net weg gebracht is naar de ok. Het duurde toen nog een hele tijd voordat het verlossende telefoontje kwam. De dokter was zeer tevreden over de operatie. Het was allemaal voorspoedig verlopen.

Ik was zo blij met dit belletje, dat ik eigenlijk heel veel dingen ben vergeten te vragen. Ik neem aan dat er nog wel een kans komt. Gelukkig hebben ze geen andere vervelende zaken aangetroffen. Er is  een stuk van de dikke darm verwijderd en daar mee dus ook de tumor. Nu is het nog wel wachten op de uitslag van het lab of de lymfeklieren schoon zijn, maar het ergste is achter de rug. Een verpleger van de recovery afdeling belde ook nog om te zeggen dat ze daar was aangekomen en dat ze voorlopig daar nog wel even zou blijven. Ze had geen pijn en sliep erg veel. Ook had ze aangegeven heel erg moe te zijn. Toen ik in het ziekenhuis was belde ze me zelf al op om te zeggen dat ze weer op zaal lag. Het hoogste woord en vol verhalen van wat ze beleeft had. Fijn om dat te horen. Gelukkig heeft ze door de operatie geen al te grote terugslag gehad en zit (ligt) ze er een stuk beter bij dan vorig jaar februari na haar heupbreuk. Tenminste, zoals ik er vanavond tegenaan keek. Wel heeft ze weer een jasje uitgedaan, maar dat lijkt me logisch. Het is nu zaak om weer aan te sterken, zodat ze weer snel naar huis toe kan. Misschien kunnen we nu eindelijk eens goed vooruit kijken.

Een mens zonder dromen, is armer dan een mens zonder geld.

Tot later

Opgenomen

Gretha is vanavond opgenomen in het ziekenhuis. Ze ligt op afdeling B4.02 in het Sophia. De voorbereidingen voor de operatie van morgen kunnen nu gaan beginnen. Ze ziet erg tegen de operatie op en heeft het waarachtig niet makkelijk. Ze is bang dat ze nog meer ellende aantreffen en ziet allerlei apen en beren op de weg. Ik neem aan dat ze alles, wat ze weten, verteld hebben en dat we niet voor nog meer verrassingen komen te staan.

De planning is dat de operatie om 11:00 uur zal plaats vindt, maar  een eerder of later tijdstip is niet ondenkbaar. Spannende tijd en we moeten maar hopen dat alles goed gaat. Goed uit de narcose komen, operatie geslaagd, alles weg kunnen halen, geen rare dingen gevonden en ga zo maar door. Ik geef me er maar aan over en hoop dat de chirurg een super dag heeft. Hoe lang ze in het ziekenhuis moet blijven is nog niet te zeggen al hebben ze al wel een planning voor het naar huis gaan, maar dat is natuurlijk mede afhankelijk van haar lichamelijke gesteldheid na de operatie.


Altijd, wanneer je denkt: het gaat niet meer, komt ergens vandaan een lichtpuntje tevoorschijn.

Tot later

Spanning loopt op

We hebben te horen gekregen dat woensdag 23 januari de operatie zal plaats vinden. Gretha zal dinsdagavond worden opgenomen om in ieder geval goed voorbereid de operatie te kunnen ondergaan. We hebben hier al een mooi poosje tegen aan zitten hikken maar het is nu bijna zover. Het worden spannende tijden.

Nog even door de zure appel heen bijten, want we kijken er allebei op een andere manier tegenop. Gretha omdat ze het moet ondergaan en ze maakt zicht grote zorgen over de lymfeklieren. Ik vraag me constant af hoe ze de operatie zal doorstaan en hoever zal ze weer een terugslag krijgen. Is al het werk van de afgelopen periode voor niets geweest of is dit even een onderbreking en kunnen we straks de draad weer oppakken. Kan ze gelijk naar huis en hoe zal dan de zorg verlopen. Wie doet wat, wat komt er allemaal op mijn schouders? Zaken waar je nu eigenlijk nog niet over moet nadenken, want het is nog niet zo ver en je moet je er nu al helemaal nog niet druk om maken, maar het zijn o.a. wel dingen die me bezig houden buiten natuurlijk de risico's van de operatie. We moeten er maar vanuit gaan dat er licht is na de duisternis.

Zorgen moet je doen, niet maken.

Tot later

Dat was dag twee

Vandaag, zoals verwacht een lange dag in het ziekenhuis. We moesten bij drie afspraken langs. De eerste afspraak was bij de chirurg die Gretha straks gaat opereren.  Ze heeft uitgelegd wat ze gaat doen en welke delen van de darmen ze gaat weg halen. Ze heeft op een plaatje laten zien waar de tumor zit. verder gaf ze ook aan dat de lymfe klieren er om heen wel iets dikker waren. Dat zou kunnen betekenen dat er kankercellen in zitten, maar het hoeft niet. Ze halen ze echter wel weg.  Ook hebben we gesproken over wat er allemaal nodig is om de operatie goed door te komen. Na het invullen van de nodige paperassen op weg naar de volgende afspraak. Daar kregen we een film te zien, hoe het hele proces verloopt. Geen beelden van de operatie, maar wel wat er allemaal omheen gebeurt. Daarbij moet je denken aan de verdoving, de nabehandeling en het weer op de been komen. Verder is er gesproken over de begeleiding tijdens de opname en de nazorg als ze het ziekenhuis weer kan verlaten. Gretha was daar wel duidelijk in. In ieder geval niet naar ..... (verpleeghuis). Volgens de verpleegkundige is er best veel mogelijk met de juiste indicatie. Daarna was het even tijd voor ons zelf. Een broodje eten in het restaurant en wachten tot het tijd was voor de volgend afspraak. Je hebt het niet door, maar op dat moment merk je pas hoeveel impact de gesprekken hebben gehad. Je voelt je moe en emotioneel leeg en dan heb je nog een afspraak te gaan. Je weet eigenlijk niet goed wat je daar nog te wachten staat. Als het dan zo ver is, krijg je eerst een intake gesprek en daarna is er overleg met de anesthesist. Afgesproken is o.a. dat de pijnbestrijding van komende vrijdag niet door gaat. De pijnbestrijding vindt plaats tijdens de opname, waarbij er volgens hem meer mogelijkheden zijn om iets aan de pijn te doen. De verwachting is dat ze binnen één of twee weken wel bericht zal hebben over de datum van de operatie. Een datum willen ze nu  nog niet noemen. Moe van de gesprekken en het wachten en met een pakket informatie kunnen we eindelijk weer naar huis.

Geduld gaat niet over wachten, maar over de vaardigheid om een positieve houding te behouden tijdens het wachten.

Tot loter

De eerste

Vandaag de eerste uit een serie van drie bezoeken aan het ziekenhuis deze week. Het betrof een controle afspraak voor haar heup die vorig jaar januari was gebroken. Eerst even een röntgenfoto maken van de gerepareerde heup en daarna snel naar de volgende afspraak. Strakke planning, dus de kortste weg naar een verdieping hoger. Een volle wachtkamer en maar eens voorzichtig informeren of de dokter nog op schema ligt. Het bleek dat er een achterstand was van ongeveer 15 tot 20 minuten. Dat is nog te overzien, dus we namen braaf plaats in de wachtkamer. Het was een komen en gaan van patiënten, maar wij werden niet opgeroepen. Toen, na bijna een uur wachten, klonk dan eindelijk haar naam door de gang. We waren inmiddels al aardig nerveus geworden. Dat werd er niet beter op toen de verpleegster ook nog eens vertelde dat ze echt wilde dat de behandelend arts haar wilde zien. Geheel ten onrechte bleek achteraf, want het zag er, volgens de dokter, mooi uit. De schroeven zaten nog goed op de plek en ook de botaangroei was prima. Dus kregen we de mededeling mee dat hij haar niet meer hoefde te zien tenzij ze klachten zou krijgen. Opgelucht door het goede bericht, snel naar huis.

Nu opmaken voor de volgende dag. Maar liefst 3 afspraken in het ziekenhuis. Een pittige dag dus met waarschijnlijk veel wachten.


Geduld is een schone zaak, maar je moet er wel de tijd voor hebben.

Tot morgen

2013

Om te beginnen wil ik alle lezers en volgers een goed, maar bovenal gezond 2013 toe wensen. Verder wil ik iedereen bedanken voor de geweldige steun door het sturen van kaartjes, telefoontjes, bezoekjes en noem alles maar op in de afgelopen periode . Ook Bart en Alie bedankt voor het mooie kerstpakket wat we voor de kerstdagen bij de voordeur vonden. Er zijn echt zoveel mensen die met ons mee voelen en aan ons denken, dat het bijna onmogelijk is om ze allemaal persoonlijk te bedanken.

Afgelopen nacht zijn we samen nog even in de feesttent geweest. Daar verzamelen veel dorpsgenoten zich om het nieuwe jaar te beginnen met het uitwisselen van allemaal goede wensen en het drinken van een nieuwjaarsborrel. Het was een erg vreemd gevoel om daar na een jaar van tegenslag en knokken weer te mogen staan niet wetende wat dit jaar ons weer mag brengen. Vorig jaar stonden we er ook nadat ze toen net 1 maand thuis was na haar revalidatie van het herseninfarct. Nu stonden we er met een volle rugzak met gebeurtenissen in 2012, zoals gebroken heup en weer een lange revalidatieperiode, maar ook de vakantie was heel speciaal moment. De terugkeer naar de plek waar ze haar herseninfarct kreeg en dan recent de mededeling, vlak voor kerst, dat ze darmkanker heeft.  Dat het weer een zwaar jaar zal worden is wel zeker. We weten al dat er zeer binnenkort een (voor haar zware) operatie zal volgen. Volgende week beginnen we al weer aan de eerste ziekenhuisbezoekjes. Voor mij zal er op het werk ook het één en ander gaan veranderen. Wat voor werk mag ik gaan doen of welke kant wil ik zelf graag op. Vragen waar ik ook nog geen antwoord op heb, maar die ook een beetje naar de achtergrond worden verdrongen door de darmoperatie van Gretha. Dat staat voor mij op op dit moment op de eerste plaats. Het eerste vermeldenswaardige moment in 2013 heeft zich trouwens al wel aangediend. Toen we terug kwamen uit de feesttent hebben we samen een toost uitgebracht op het nieuwe jaar en elkaar belooft om er keihard tegen aan te gaan. Gretha met een wit wijntje, en dat was al heel lang geleden dat ze die heeft gedronken, ik met een glaasje gerstenat. Zo hebben we in dit prille jaar al de nodige emotionele momenten gekend en hoeveel zullen er nog gaan volgen.

Zelfs vanuit een bodemloze put, kun je het licht zien.