Dat is nou niet wat wij constant roepen. Zeker ik niet, maar het was wel het begin van ons weekend. Afgelopen vrijdag zijn we naar Najib Amhali geweest. De titel van de show was "alles komt goed".De show ging over zijn mindere periode. Zijn problemen lagen op een heel ander vlak dan de onze, maar toch zijn er heel veel raakvlakken. Net als hij zijn problemen voor een groot gedeelte zelf moest oplossen hebben wij dat ook. Je kunt geholpen worden, maar je moet het wel voor het grootste deel zelf doen. Het was, ondanks dat het over een moeilijke periode uit zijn leven ging, toch een zeer vermakelijke avond. Gretha was al niet echt fit uit de Voord terug gekomen en het leek er op dat de griep een aanval aan het inzetten was. Zaterdag stond het jubileumconcert van Blof in het Ziggo Dome op het programma. Ze was nog niet echt opgeknapt, ondanks het feit dat ze de hele dag op bed had gelegen Desondanks stapte ze toch in de auto, eerst Donja naar me zus brengen, om daarna op weg te gaan naar een hotel in Amsterdam. Ze had het erg zwaar. De griep leek de strijd te gaan winnen. Aangekomen in het hotel eerst nog maar even onder de wol met een paar aspirientjes en dan hopen dat er enige verbetering op zou treden. Het bleek een ijdele hoop. Niet veel beter, maar vol goede moed en zin in de taxi naar het Ziggo Dome. Ze deed het voor mij, zei ze. Ik had echt gedacht dat we het hotel niet meer uit zouden komen, maar ze wilde echt koste wat het kost naar het concert. Na enige omzwervingen aangekomen bij de plek waar het moest gebeuren fleurde ze toch wel iets op. Toen het concert dan eindelijk begon en we met 17000 andere Blof aanhangers de ene na de andere hit al swingend over ons heen lieten komen, bleek dat ze het toch ook wel heel erg leuk vond. Op dat moment leek ze de strijd tegen de griep te winnen. De teksten van Blof betekenen heel veel voor ons. Er is heel veel herkenbaar en het geeft steun. , maar zorgt soms ook voor emoties. Heel langzaam ging toch het kaarsje bij haar uit en was het weer tijd om het hotel op te zoeken. Moe maar voldaan, maar bovenal trots op zichzelf dat ze dit allemaal ook voor mij kon doen, viel ze in slaap. Nu maar afwachten hoe ze dit (zware) mooie weekend door is gekomen en hoelang de naweeën er van gaan duren. Ondanks alles wat haar is overkomen en nu nog overkomt heeft ze toch dit ook weer gedaan en ik wil dan ook nog maar even vermelden dat ze afgelopen donderdag met 2 krukken door het huis heeft gelopen. Het is echt een kanjer en mag het dan even tegen zitten, ze blijft er voor knokken. Zou het dan toch gebeuren?
Hou vol, hou vast.
Groet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten