Eenzaam

De pijnbestrijding heeft dus geen zin gehad of je moet het zo zien dat je nu weet dat dit middel niet helpt. Hetis wel een harde les, want Gretha zit nu echt diep in de put. Ze ziet het nu "even" niet meer zitten. Alle medicijnen die ze gebruikt zorgen er ook nog niet voor dat ze aangenaam leven heeft op dit moment. Het gaat allemaal nog niet zo voorspoedig. Het blijkt ook in de Voord lastig om afspraken na te komen en ook daar moet ze veel negatieve energie leveren. Na telefonisch contact met het ziekenhuis blijkt dat we ook niet eerder kunnen dan 23 oktober. Nou gaat de tijd wel snel, maar het is nog wel 5 weken. Dus weer 5 verloren weken.

Wat ze nu eigenlijk nodig heeft is een keer een succesje, of wat meer aanspraak. Ze voelt zich heel vaak eenzaam, ondanks het feit dat ik veel thuis ben. Ze wil ook wel eens met anderen praten en dat ontbreekt op dit moment. Het lijkt allemaal wel aardig voor elkaar, maar dat is de lijst. Het schilderij stelt op dit moment niet zo veel voor. Ook voor mij is er niet zo veel meer aan. Ik probeer nog wel mijn ontspanning te pakken, door in de tuin te wroeten, met Donja te lopen of naar de voetbal gaan, maar dingen samen doen is een zeldzaamheid geworden.

Het gerecht eenzaamheid smaakt wel goed als je het niet elke dag eet.

Tot ziens.

Pijnbestrijding (vervolg)

Vandaag een week geleden hebben ze in het ziekenhuis het infuus aangesloten om de pijn te bestrijden. Het middel wat ze daarvoor gebruiken is lidocaïne.

Het infuus moest er 48 uur aan blijven en kon er dus zondag weer uit. Ze heeft 1 nachtje in het ziekenhuis geslapen en is zaterdagochtend weer thuis gekomen. Het was van te voren wel bekend dat het middel niet bij iedereen het gewenste resultaat geeft. Nu ga je natuurlijk uit van het meest gunstige en het lijkt me dat het nu toch ook wel eens mee mag zitten. Dus stilletjes hoopten we er op dat het toch wel zou werken. Het infuus was geen pretje. Veel pijn aan de arm, hoofdpijn en duizelig. Ze heeft het er allemaal voor over. Alles voor het goede doel om eindelijk van de pijn verlost te zijn. Afgelopen maandag kreeg ze ineens overal jeuk. Dat is een bijwerking die in het ziekenhuis niet bekend is. Dus van de huisarts een pilletje er bij tegen de jeuk. We zijn nu inmiddels 1 week verder en de pijn is absoluut niet minder. Vanuit het ziekenhuis werd gezegd dat het soms wel 2 weken kan duren voordat je resultaat voelt, maar ik geloof er persoonlijk niet meer zo in. Het lijkt dus weer een domper te worden. Gretha is ook erg opstandig en dat snap ik best. Het valt ook niet mee om steeds maar weer te moeten knokken en dan weer het deksel op de neus te krijgen. Een mens kan heel veel hebben, maar het houdt een keer op. In de Voord gaat het ook nog niet zoals je het graag zou willen. Dit is de 2e week na de verandering en ik merk nog geen verbetering.

De donderdag is wel aardig ingevuld, al was ik wel vergeten te regelen dat ook iemand om 12 uur met Donja moest gaan lopen. Die moet toch ook een keertje uit en dat kan Gretha nog niet. Dat is wel het ultieme doel en de fysio gaat nu ook met haar aan de slag om met 2 krukken te kunnen lopen. Die heeft een druk programma, maar ze maakt daar nog wel steeds vorderingen. Haar linker hand is nog niet echt functioneel, maar het gaat de goede kant op. Nu nog sterker worden, dan worden de stukjes die ze kan lopen ook wel langer en gaat dat ook wat gemakkelijker.

Als je denkt dat alles tegenzit, denk dan opnieuw.

Groet
Fijn weekend

De kwaliteit van het leven

Is iets waar je normaal niet zo bij stil staat. Je doet eigenlijk wat je moet doen of wat je wilt doen. Je gaat naar je werk, gaat leuke dingen doen (wat dat dan ook maar is). Maar het is zeker ook zelf kunnen kiezen en jezelf kunnen redden. Als je dat van de éne op de andere dag niet meer kunt is dat, heel voorzichtig uitgedrukt, niet prettig. Als er dan ook nog andere mensen beslissingen voor je moeten nemen omdat ze denken dat iets beter voor je is, terwijl je dat eigenlijk niet wilt, is dat helemaal niet leuk. Hoe zouden we het zelf vinden als er elke morgen iemand aan je bed komt, je wakker maakt en zegt dat je moet douchen.

Bijna elke dag komt er een busje aan de deur om je op te halen en je weg te brengen, want het is niet veilig dat je alleen thuis bent, zegt men. Therapie op bijna elke dag, want dat is goed voor je, zegt men. Je moet de hele dag optrekken met mensen die je niet kent en die er eigenlijk allemaal hetzelfde over denken. Je wilt daar helemaal niet zijn.  Mensen beslissen de hele dag over wat je moet en mag doen. Je verlangd ook nog steeds naar een sigaretje, een glaasje witte wijn op zijn tijd en een dagindeling die je zelf kunt bepalen. Je weet ook dat dit (nog) niet kan. Het sigaretje is ongezond, het wijntje kan niet ivm de medicijnen en de dagindeling wordt nog steeds bepaald door anderen. Eigenlijk heb je dus zelf nergens iets over te zeggen. Wat blijft er dan nog over? Een partner, ik dus, die druk is met zijn werk, (Het licht moet per slot van rekening blijven branden) het verlenen van zorg, huishouden en ook af en toe aan zichzelf moet denken, maar die er ook wel eens genoeg van heeft. Is het allemaal nog wel leuk? Laat ik ook maar geen cijfer geven, want ik denk niet dat ik op een voldoende uit kom. We (ik) proberen ook wel vooruit te kijken, maar dat valt niet altijd mee.

Morgen is de opname in het ziekenhuis voor de pijnbestrijdjing. Ze moet zeker een nachtje overblijven en als alles goed is, mag ze zaterdag weer mee naar huis. Spannende dagen weer.

Kijk eens om op je levenspad en zie de kiezels die bergen leken voor u ze passeerde.

Tot later