Vandaag dan eindelijk naar het ziekenhuis voor de pijnbestrijding. Dat wat de artsen in januari zouden doen, ging dan nu eindelijk gebeuren. Onlangs op de poli in Kampen was de arts er bijna voor 100% van overtuigd dat dit moest helpen. Een collega had dezelfde zenuw in februari 2012 ook al een keer te pakken gehad met succes. Dus vol goede moed richting Zwolle en er kwam eigenlijk geen moment bij mij op dat het wel eens niet zou lukken. Gretha zag er erg tegen op. Die spuit deed haar de vorige keer ook al heel veel pijn, maar het idee om een mooi poosje van de pijn af te zijn won het van de angst. Wel had ze een slechte nacht met weinig slaap. Toen dan eindelijk het moment daar was steeg de spanning. Maar heel dapper ging ze mee de behandelkamer in. Toen ik op een gegeven moment weer iemand hoorde schreeuwen, wist ik eigenlijk al wel hoe laat het was. Vlak daarna kwam een verpleegster me ophalen en vertelde me heel voorzichtig dat het niet gelukt was. De dokter gaf aan dat hij niet goed bij de zenuw kon en dat het daarom ook zo'n pijn deed. Hij wilde meer tijd om zich voor te bereiden en om overleg te plegen hoe nu verder. Gelukkig hoeven we niet zo lang te wachten en kunnen we a.s. donderdag al weer terecht en dan hopen we te horen wat ze van plan zijn. Het ging de afgelopen tijd zo goed. Zo af en toe mee helpen bij het dekken van de tafel, het koken, maar ook weer zelf dingen pakken en opruimen. Dat geeft de burger moed, maar dan komt deze tegenslag weer erg ongelegen.
Pijn is niets meer dan een woord waarvan je zelf de betekenis bepaalt.
Groet
NB
Ivm met wat technische problemen verhuist deze blog naar http://janengrethamaes.wordpress.com/author/maes291278/
Dit is dus het laatste stukje tekst hier. De volgende berichten verschijnen op de nieuwe lokatie
